Vanaf 7 september jl. 6 weken lang gingen elke
zaterdagmorgen weer ruim 30 deelnemers naar de Start to Run trainingen in het
parkje achter het zwembad. Vanaf de 1e dag een dol enthousiaste
groep van diverse pluimage, van ervaring tot absoluut geen ervaring met
hardlopen. Met de juiste adviezen van de trainers over houding, schoenen,
kleding, eten luisteren naar je lichaam en hoe leuk het trainen bij een
loopgroep eigenlijk wel niet is, hebben de meeste ook de test gelopen. Dat ze uiteindelijk
na 6 weken die 3 km kunnen lopen snapt bijna niemand nog bij de 1e
dag. Door de opbouw in het schema en het trouw doen van het huiswerk redden ze
het echter wel. Onderweg zijn er helaas altijd mensen die om diverse redenen
het hele traject niet mee kunnen doen, jammer maar volgende keer gewoon weer
proberen.
Als afsluiting op 12 oktober de test van 3 km in eigen
tempo, de koffie is geregeld door de trainer, de koeken, eigen gebakken
cupcakes, dúmkes en cake wordt door de deelnemers verzorgd. Een geweldige
afsluiting door deze toppers en de start naar de verslaving die hardlopen heet.
De shirtjes worden uitgedeeld, maatje groter of kleiner, staat je goed deze
kleur hoor je regelmatig. Net op tijd voor de regen is iedereen naar huis
gegaan en wordt er opgeruimd.
Wij als trainers hebben het traject als zeer prettig ervaren
en hopen dat men doorgaat met trainen. Velen zullen de oversteek naar Ameland
wagen om daar op 16 november de onze eigen trainingsdag mee te maken. Ook zijn
er veel die zich al hebben opgegeven voor de 5 km van de Adventure Run in
december.
We zien ze straks weer terug op de diverse trainingsdagen
van Loopgroep Sneek., van harte welkom.
De inschrijving voor de Berenloop is al lang achter de rug.
Je moet er maar aan denken zo in het voorjaar om in het najaar mee te kunnen
doen. Ik was opgelucht dat het weer gelukt is om een van de 4000 halve
marathonlopers te zijn. De Berenloop is nu eenmaal speciaal. Hardlopend
Nederland heeft de Berenloop uitgeroepen tot het leukste en mooiste
loopevenement van ons land. Daar dacht ik in deze tijd nog eens over na en ik
kwam tot het volgende.
De start van de Berenloop
Het is de sfeer van en op het eiland, de sfeer van - voor
velen - een weekend weg, een weekend met familie en/of vrienden, het is de
sfeer van de bootreis, van uitgelaten hardlopers, het is het parcours, de
feestelijke versiering, het publiek en de muziek in West, in Midsland en in
Formerum. Het is ongewisse van het strand, het is duin op en duin af, het is
het vals plat van de Longway en .... het zijn de laatste tientallen meters over
de rode loper tussen de vele toeschouwers op weg naar de finish. Het is ook “the
evening after” bij Hessel, waar je het er nog even over hebt, waar je dansend
en hossend met een glas champagne opnieuw aan een warming kunt beginnen, alsof
je geen 21 kilometer in de benen hebt. Het is kortom gewoon de Berenloop.
Natuurlijk er zijn meer leuke loopevenementen. Neem de “Langste
Straat van Nederland loop” in mei.
Warming up op het groene strand
Lopen in Het Bildt, een heel apart en uniek
stukje Friesland. Het onderscheidt zich niet alleen door een eigen streektaal,
maar ook landschappelijk. Het is er weids met rechte wegen en vaarten, waarbij
de horizon slechts onderbroken wordt door zee- en slaperdijken. Het
onderscheidt zich door de bebouwingsvorm langs een dijk van 12 kilometer lengte
en 1229 huisnummers met opvallende dijkhuisjes en z.g. winkelhaakboerderijen.
Er wordt gestart in Ouwe Syl, bij een eeuwen oude keersluis en de finish is in
St. Jacobiparochie, de thuishaven van Jan en Josefien Kooistra en dus van SV
Friesland. Lopend door het Bildt met uitzicht op de akkers waar de wereld-
vermaarde pootaardappelen worden geteeld zal niet iedereen beseffen dat de
bedijking in de 15de eeuw door slik- en dijkwerkers met de spade en
zweet is aangelegd.
Of de Skewiel Statenloop, in Oentsjerk eveneens in mei, is ook niet te versmaden. Al weer een mooie
stukje Friesland. Een parcours in/op De Trynwâlden, een zandrug ten noordoosten
van Leeuwarden. Je loopt in een prachtige en afwisselende omgeving met veel
bebossing, lommerrijke lanen en straten en (aangelegde) parken. Het uitzicht is
afwisselend. Dan weer kun je kilometers ver kijken over de weilanden, even later
kom je langs bosranden met de bloeiende Meidoorn, je loopt over fietspaden met
aan weerszijden in de bermen het Fluitekruid met zijn witte schermen tot op
heuphoogte. Je loopt langs beschutte kleine stukjes weiland, waarin
boterbloemen, zuring en madeliefjes hun
gang kunnen gaan, omgeven door houtwallen. Je vraagt je gedurende de gehele
loop af wat Skewiel nu eigenlijk is totdat je uit de droom geholpen wordt:
“helpen oplossingen zoeken voor medische ongemakken”. Je weet dan inmiddels ook
dat in het gebied rond Oentsjerk een vijftal Staten hebben gestaan en dat er
nog maar twee van over zijn (Stania en Unia State).
Vergeet vooral de Oerpolderloop niet in de Zuidwest hoek.
Genoemd naar het indrukwekkende boek van Hylke Speerstra, waarin hij op een
boeiende wijze de voortdurende strijd van de mens beschrijft tegen de elementen
in een polder in een “vergeten” stukje Friesland. Het kan een helse loop zijn
zo in het begin van maart over 14 kilometer. Je voelt je overvallen door de
vlakte, de rechte einden, de eindeloze vergezichten met hier en daar een enkele
boerderij. En als het regent en waait berg je dan maar, want beschutting zul je
er niet vinden. Maar je kunt er ook genieten van je eigen strijd tegen de wind,
het overwinnen van pijn en het ontlopen van de man met de hamer. Als je de
“tocht” hebt volbracht, wacht je in het dorpshuis een heerlijke kop snert en de
gastvrijheid van de bewoners van It Heidenschip.
Durk na de finish van de Berenloop
En aan het eind van het jaar,in december, de Adventure Run
op Ameland, een van de zwaardere halve marathons. Een parcours met een kleine 7
kilometer over het strand, met onderweg nog even van het strand af omhoog het
duingebied in om je te laten pijn lijden. En dan na 400 meter mag je weer af
dalen en verder ploeteren in het natte zand van het strand. Dan een verlaten
stuk eiland, waar de elementen vrij spel hebben. Vlak de Waddendijk op en neer
niet uit met heel in de verte het silhouet van Nes waar de finish ligt. De
Adventure Run heeft zijn zo bekoring. De overtocht is gezellig met al die
loopgekken en het duurt maar even. De ontvangst is hartelijk en de organisatie
is voortreffelijk.
Maar ik ken geen loopevenement dat zo tot de verbeelding
spreekt als de Berenloop. Loopgroep Sneek is ook dit jaar sterk
vertegenwoordigd op 3 november a.s. Dat wordt weer als van ouds een onderlinge
(wed)strijd wie het fitst, het snelst en het vrolijkst de finish passeert.
Twee keer
heb ik geprobeerd een startbewijs te bemachtigen voor de halve marathon op
Texel. Beide keren was een kwartier na opening van de inschrijfmogelijkheid de
limiet (ruim 1600) bereikt en beide keren viste ik achter het net. Even de pest
in, maar het is nog maar februari en die halve marathon is pas eind september.
Het is inmiddels half september. Ene René is geblesseerd. Daar maakt-ie
melding van op Facebook en hij biedt zijn kaart aan. Een telefoontje en de zaak
is beklonken.
.............is de ander z'n halve marathon
Twee
dagen later liggen alle bescheiden in de brievenbus. Ik heb nog bijna 2 weken.
Het maakt me niet uit dat de voorbereiding niet echt is toegesneden op deze
halve marathon. Ik ga er voor!
Het is
zondagmorgen 29 september. We zijn in Den Helder gearriveerd. We parkeren de
auto bij het Marinemuseum. We (P., C. en ik) zijn niet een van de eersten. Het
waait hard en het voelt koud aan. We eten en drinken wat, doden de tijd met een
lichte warming up en maken een praatje met deze en gene, nemen vervolgens een
kledingtas in ontvangst en plakken een genummerde sticker op de kledingtas,
waarna de tas kan worden afgegeven. Om 11.30 uur in gezwinde pas naar de
autokassa's, waar we op vertoon van ons startnummer de controle passeren. We
wachten in een koude en harde wind op de boot.
Aan boord
Mensen
klitten in groepjes samen op het bovendek waar anders de auto's de staan. We
staan dicht opeen. Er wordt hier en daar geprobeerd wat aan een warming up te
doen voor zover de ruimte het toe laat. Muziek schalt door de ruimte en het
geluid overstemt het gepraat. Een ding is zeker, niemand staat stil, velen
praten en frutselen aan kleding, aan de schoenen, kijken om de haverklap op hun
'horloge' en bij de toiletten is het een komen en gaan. Dat het hard waait is
duidelijk te merken. De veerboot schommelt wat. De tijd vliegt voorbij. Voor
dat we het goed en wel in de gaten hebben liggen we afgemeerd.
De
laadklep van de veerboot gaat langzaam maar zeker naar beneden. Een koude,
harde wind blaast de boot in. We huiveren. Je hebt altijd van die hardlopers
die er als een haas van door willen gaan. De klep is nog niet halverwege of zij
proberen om als eersten voet op Texel te zetten. Van mij mag het. Het merendeel
van de ruim 1600 lopers wacht af. De tijdwaarneming start pas als je de
controle passeert, de weg is heel breed en aldus is er ruimte genoeg voor
iedereen. Pas als de scheepstoeter gaat, mogen en kunnen we los.
Op weg
Ik weet
niet of de boot al leeg is en of iedereen al vaste grond onder de voeten heeft.
Ik loop in groot gezelschap de eerste meters op het eiland. Inderdaad ruimte
genoeg. Een stevige wind schuin van voren, maar niet hinderlijk. Dat verbaast
me nauwelijks, want aan weerszijden staan vele toeschouwers die voor de nodige
luwte zorgen. Even verderop bij het verkeerslicht naar links. Aan de voet van
de duinen naar rechts en dan heeft iedereen wel zo ongeveer het eigen ritme te
pakken. Op weg naar Den Hoorn met de duinen aan de ene en het polderlandschap aan de andere
kant. We passeren 'De Petten', een klein en waterrijk natuurgebied, waar vaak
een grote verscheidenheid aan vogels is waar te nemen. Maar niet vandaag. Ik
moet voort, de weg is nog lang. Het gaat voorspoedig op weg naar Den Hoorn,
ondanks de harde wind die we nu tegen hebben.
Het is
gezellig daar in het dorp. Hier en daar wat versiering, veel mensen op de been
en muziek. Ik kijk uit naar Tseard, lid van onze loopgroep. Hij is hier op
Texel met een jeugdorkest uit Friesland ter verhoging van de feestvreugde. Als
ik de bocht om kom, zie ik hem staan. Ik roep hem, maar hij hoort mij niet. Hij
dirigeert en gaat op in zijn muziek.
P. is in
geen velden of wegen meer te zien. De eerste kilometers had ik hem nog wel in
het vizier, maar nu is hij uit gezichtsveld verdwenen. C. loopt achter mij, die
heb ik een paar minuten geleden ingehaald. Ik zie hier en daar nog wel wat
bekende gezichten van andere eerdere loopevenementen. Echt kennen doe ik ze
niet. Ach, het komt toch op jezelf aan.
We zijn
het dorp uit, de zijwind (kracht 6?) is niet hinderlijk. Een lang lint
hardlopers geeft kleur aan de omgeving. Het duinlandschap links en het vlakke
land weer rechts en in de verte het bos. Niet iedereen heeft het even
gemakkelijk. Er vallen gaten in het lange lint.
We gaan
het Rozendijkje op. Geen last, noch profijt van de wind. Het lint is volledig
gebroken. Het zijn nu vooral kleine groepjes lopers. Ook die vallen uit elkaar.
Het is weer ieder voor zich! Ik voel geen pijntjes, maar ik heb moeite met mijn
ademhaling. Twijfel maakt zich van mij meester. Ik heb er al een kilometer of
acht opzitten en nog steeds heb ik niet de beheersing over mijn ademhaling en
ik vraag me af of ik niet te snel ben gestart. Terug schakelen naar een lagere
versnelling is het devies. Dat kost moeite, ik word voortdurend ingehaald. Het
gevolg is dat ik af en toe probeer aan te haken. Maar als ik dan weer de
controle over mijn ademhaling verlies, schakel ik weer terug. En zo gaat het
door tot ik bij het tien kilometer punt kom en een blik werp op de
tijdwaarneming: vijftig minuten en nog wat..... Dat is volstrekt tegen mijn
gewoonte in. Altijd loop ik die eerste tien km een minuut of vijf langzamer om
in het tweede deel wat te kunnen versnellen. Dat is dus de verklaring voor die
onrustige ademhaling. Ik verman mij zelf en neem mij voor het wat kalmer aan te
doen. Dat lukt. In mijn gedachten loop ik al over het strand. Ik ben er zeker
van dat daar de wind ons daar tegen zit en ik ben benieuwd naar de condities
van het strand. Onderwijl geniet ik van het duinlandschap. Het is warm, zo met
de wind in de rug. Ik word niet bij voortduring voorbij gelopen, ik haal ook
geregeld anderen in. Mijn stemming is op dit deel van het traject een stuk
vrolijker geworden. We nemen, met iedereen in een eigen tempo, de duinovergang.
Het mulle zand naar beneden deert ons niet. Maar eenmaal op het strand in
noordelijke richting met een harde wind schuin van voren, is het een zoeken
naar hard zand. Dat is vandaag een smalle strook, waar voortdurend de golven
overheen spoelen. Het is kiezen, lopen op die smalle strook of in overwegend
mul zand. Het is kiezen tussen 'glibberen' in het zand of voor een gerede kans
op natte voeten op de vloedlijn. Ik loop wat van links naar rechts, totdat het
water me over de schoenen spoelt. Even later hoef ik niet meer te kiezen. Ik
moet omhoog. Er wordt al gewandeld. Ik houd nog even vol, maar halverwege geef
ik het op. Ik worstel mij in wandeltempo omhoog en met mij vele anderen. Met
een zucht van verlichting, met zand in de natte schoenen, kom ik boven en zet
de pas er weer in.
Nog zeven kilometer
Het pad
op weg naar de Randweg door de duinen is geplaveid met schelpen. In stilte dank
ik degenen die dit zo keurig hebben plat gewalst. Het biedt alle mogelijkheden om
op adem te komen en te herstellen. En dat is nodig. In de beschutting van het
bos vervolg ik mijn weg. Groepjes toeschouwers klappen en moedigen aan. Het
vijftien kilometer punt. Ik denk aan het laatste traject, wanneer we het bos
verlaten en op het kale stuk op weg naar de finish volop de wind tegen zullen
hebben. Bij de Worsteltent zitten en staan veel toeschouwers met een glas van
het een of ander. Ze brengen alvast een toast uit op het volbrengen van de
laatste kilometers. De wind is nu zeker toegenomen tot een kracht 6, of
verbeeld ik het me? In ieder geval kost het me moeite. Gelukkig ben ik niet de
enige, hier en daar zie ik een enkeling zelfs wandelen. Ik spreek mezelf
voortdurend moed in, ik zoek afleiding door rond te kijken. Maar ik moet bekennen
dat deze middag het landschap mij niet erg kan bekoren. Toch vorder ik gestaag.
Af en toe haal ik een enkeling in, veel vaker word ik ingehaald. Dan steken we
de Pontweg over; het leed is geleden. We lopen in de luwte van de huizen. Ik
weet het tempo nog iets te verhogen, recht de rug en probeer met een glimlach
door de haag aan toeschouwers die aan weerszijden van het parcours ons
aanmoedigen op weg te gaan naar de finish. Een gevoel van tevredenheid maakt
zich van mij meester als ik de tijdwaarneming ontwaar; 1.55 en nog wat. En dat
is ongetwijfeld ook nog de brutotijd.
Sport verbroedert
Er is
geen sport die zo verbroedert als de (recreatieve) hardloopsport. Je kent
elkaar niet. Je hebt met elkaar maar een doel: de eindstreep halen. Natuurlijk
wil je graag als een van de eersten over de finish. Je weet dat dat voor jou
niet is weggelegd en met jou nog zo'n kleine 1600 hardlopers. Je wenst elkaar
veel succes en plezier voor de start, ook al ken je hem of haar niet. Je voelt
mee met diegenen die om wat voor reden dan ook onderweg moeten wandelen. In het
voorbij gaan geef je een bemoedigend klapje op de schouder van een
onfortuinlijke collega. Je geeft ruimte aan hen die jou willen passeren op een
smal stuk van het parcours. Publiek moedigt aan ongeacht ras, geaardheid,
snelheid, geloof, man of vrouw, groot of klein, jong of oud, het maakt niet
uit. Iedereen is gelijk. Bij de finish word je door de speaker als een held
binnen geloodst. Na afloop wissel je met onbekenden je ervaringen uit,
informeert naar gelopen tijden en je spreekt je bewondering uit over zijn of
haar prestatie. Noem mij een andere sport waar het zo toe gaat. Ik zou het niet
weten.
Het was
een prachtige dag, goed georganiseerd, gezellige, vrolijke, goedgemutste
mensen. Veel vrijwilligers die je vriendelijk te woord staan. Zij hebben het
mogelijk gemaakt dat wij hier kunnen lopen. Prachtig weer, een aangename
temperatuur, een afwisselend en schitterend parcours. P. is ruim voor mij
binnen, C. is achter mij gefinisht, maar ook binnen de twee uur. We nemen
dankbaar onze medaille, maar vooral het mooie shirt in ontvangst, drinken wat
en gaan op weg naar huis.
De akoestiek in het station van IJlst is abominabel. Het is
een herrie van jewelste. Een gesprek is alleen mogelijk met degene die naast je
staat. De stemming zit er in. Arjen neemt het woord. Het wordt stil. Dat moet
ook wel, want anders kun je de instructies van Arjen niet volgen. Hij vertelt
dat-ie ervaring heeft opgedaan met de clinic voor De Slachte, dat dat goed is
uitgepakt en dat-ie daarom deze clinic voor de Berenloop in de aanbieding heeft
en dat, voor wie de Adventure Run ook nog op het programma heeft staan, er een
vervolgclinic is gepland. Er is voor elk wat wils, want voor alles geldt: niets
moet, alles mag, niets wordt voorgeschreven, wel wordt er geadviseerd, er wordt
ook nog rekening gehouden met persoonlijke ambities en wensen en het plezier
staat voorop. Als je dat maar goed beseft!
Station IJlst
Elke zondag is er een andere route vanuit een andere
startplaats. Met wensen voor een route wordt rekening gehouden. Dan volgt de
indeling. Een groep olv Karin voor een afstand van een tiental kilometers en
een groep olv Arjen die veertien kilometers te lijf gaat. De jassen kunnen uit,
de drankflessen kunnen in de fietstassen. Plots blijkt niet iedereen tevreden
met de hem/haar toebedeelde groep en afstand. Geen nood, tenslotte zou er
rekening gehouden worden met persoonlijke ambities en als tien kilometer geen
uitdaging is dan sluit je maar aan bij de veertien.
Iedere groep een eigen route, die voor een deel hetzelfde
is. Van IJlst naar Oosthem, richting Abbega, op weg naar Abbegaasterketting is
er een keerpunt voor de tien, terwijl de veertien doorloopt om de metropool
Abbega te bezichtigen om dan vervolgens via Pikesyl en Nijesyl weer in IJlst
uit te komen.
De veertien blijkt na een enkele kilometer een homogene
groep. Het tempo ligt rond 5 minuten en 30 seconden per kilometer en dat is
voor iedereen goed te doen. Bij de tien is dat wat anders, er zijn duidelijk
onderlinge verschillen en na de eerste kilometer ligt de groep uit elkaar. Maar
dat mag de pret niet drukken. Het is tenslotte niet de bedoeling je dood te
lopen. Arjen heeft het zo duidelijk mogelijk gezegd: "je loopt voor
jezelf, plezier staat voorop en iedereen kan meedoen!"
Binnen de veertien zijn er die nog nooit deze afstand
hebben gelopen. Niet dat zij geen kilometers in de benen hebben, niet dat zij
niet in de buurt van die afstand zijn gekomen, maar toch veertien kilometer was
tot nu toe wel wat ver. Maar in een groep gaat het toch heel wat
"gemakkelijker", ook al moet je zelf het ene been voor het andere zetten.
We genieten van het mooie weer, van de vergezichten en
degenen die hier nog nooit zijn geweest laten zich ontvallen dat het mooier is
dan zij ooit hadden kunnen denken. En zo "tikken" de kilometers
voorbij.
We gaan door Oosthem zonder op of om te kijken, we hebben
het te druk met ons zelf, met elkaar en om ons ritme te vinden, laten de afslag
naar Folsgare voor wat het is en gaan op weg naar Abbegaasterketting. We lopen
de de kopgroep van de 10 die al op de terugweg is, tegemoet. Karin peddelt op de
fiets breed glimlachend en heel ontspannen voorop. Daar achter rode en bezwete
koppen op weg naar IJlst. Wij gaan in opperbeste stemming in een gesloten front
voort. De brugwachter van Abbegaasterketting ziet ons van verre aankomen. Hij
laat de motorboot wachten. Wij bedanken
hem met woord en gebaar, vervolgen onze
weg naar Abbega. Sightseeing in Abbega. Het is er rustig en vredig deze zonnige
zondagmorgen. Slechts een paar kinderen spelen op straat. Dan wordt het wat
zwaarder voor een enkeling. We manen elkaar om het tempo gangbaar te houden
voor iedereen. Maar in Nijesyl ruiken we de stal. Het tempo gaat drastisch
omhoog en van een hecht collectief is geen sprake meer. Hijgend melden we ons
even later bij Karin en de 10 km lopers. Met een voldaan gevoel kaarten we na
over onze ervaringen. We zijn verheugd dat iedereen de missie heeft kunnen
volbrengen. We bedanken Arjen en Karin en verheugen ons op de volgende zondag.
VertrekpuntEpemastateYsbrechtum
De weergoden zijn ons opnieuw goed gezind. Het is een
rustige herfst zondagmorgen.
We zijn compleet. Arjen en Karin hebben een drietal routes
uitgezet; 10, 14 en 17 km. We worden ingedeeld. Maar ook deze keer niet geheel
volgens de verwachting van een enkeling. Maar......zoals bekend: met
individuele wensen kan rekening gehouden worden. Na 5 km kan je besluiten dat
je 10 km wel genoeg vindt vandaag. Vervolgens is er een mogelijkheid om voor de
14 te gaan. Als je die afslag laat lopen dan is er geen weg meer terug en moet
je er aan geloven om 17 km af te leggen.
Op weg naar Folsgare
Het loopt gesmeerd. Gezellig keuvelend teisteren we het
wegdek. We maken ruimte voor een enkele auto en fietser. We zijn met zijn
zestienen, waarvan 4 in ieder geval voor de 10 gaan, een tweetal mogelijk voor
de veertien kiest en een tweetal waarschijnlijk de 14 laat schieten en meegaat
voor 17 km.
We benoemen Rein en Minne tot bewakers van het tempo; 5.40
min. per km! Al vrij spoedig ontstaan er drie groepen, een kopgroep van acht,
een groep volgers van twee en het peloton van vier. We lopen door Folsgare en
gaan daarna op weg naar Nijland. Het peloton doet weinig moeite om de kopgroep
bij te houden. Zij hebben een eigen tempo en laten zich niet van de wijs
brengen door een stelletje fanaten die denken dat ze hard kunnen lopen. In
Nijland slaan zij rechtsaf, terwijl de rest naar links gaat om richting
Bolsward op te gaan.
Arjen meldt onderweg dat Lydia en Marcel voor de 14 km
gaan. Gerrit en Jouke gaan mee voor de 17. Inge, Tseard, Wiep en Sjoerd gaan
voor de 10.
Ver voor Bolsward lopen Minne, Rein, Anneke, Aaf, Pieter,
Jouke, Klaas, Frank, Gerrit en Anja rechtsaf naar Hartwerd. Iedereen voelt zich
happy. Het tempo is zeer gelijkmatig, het is heerlijk loopweer en de route is
voor ons niet alledaags. Dat laatste gevoegd bij het gegeven dat je in een
groep loopt, maakt blijkbaar zoveel adrenaline bij je los, dat de kilometers
zonder al te veel moeite worden weggelopen.
Na Hartwerd nemen we de Kluw om dan uiteindelijk weer in
Ysbrechtum uit te komen.
Koffie met koek
Onder het genot van een kop koffie met koek, door Anja van
huis meegenomen, wisselen we onze ervaringen uit. We zijn het eens:
- dat lopen in een groep sterk motiverend werkt,
- dat lopen in een groep je gemakkelijker afgaat dan lopen
in je eentje,
- dat een niet alle daagse omgeving uitdagend is,
- dat we allemaal heel veel plezier beleven aan deze
duurlopen,
- dat we de adviezen van Arjen en Karin ter harte nemen,
- dat een kop koffie heerlijk smaakt na afloop,
- dat we in een opperbeste stemming naar huis gaan,
Loopgroep Sneek was weer op vele tijdstippen actief
tijdens de van dam tot dam loop op 22 september jl. Velen reden de dijk over om
samen met 55.000 andere hardlopers het grootste loopevenement van Nederland te
ervaren. Voor de ene een prettig weerzien maar voor anderen de onzekerheden bij
de vuurdoop.
Dam tot Damloop, de tunnel
’s Morgens te vroeg van huis vertrokken richting Zaandam,
daar parkeren en direct de bus naar Amsterdam gepakt. In de bus praatje gemaakt
met iemand die nog minder dan ik had getraind, moet toch kunnen dacht ik nog.
In Amsterdam even stukje gelopen en een bakkie koffie gedronken. Wat een drukte
daar, hardlopers, toeschouwers, toeristen met vragende blikken, gespuis en de
lokale bevolking, kortom de wereld in het klein. Veel troep op straat, wij
lopers zijn dan toch niet erg netjes, bananenschillen en andere troep men laat
het gewoon liggen, slordig.
Wat een organisatie staat daar klaar zeg, perfect geregeld
allemaal. Zowel bij de startvakken met het inleveren van je kleding als later
ook in het finishgebied. Vervoer van en naar de parkeerterreinen strak en goed
georganiseerd. Complimenten!
Albert Rameau
In het startgebied kom ik nog een collega en een paar mede
Loopgroep Snekers tegen, leuk om ook de mensen van Loopgroep Stiens even te spreken.
Schept toch een band zo’n loopje. Ervaringen en gevoelens over het verwachte
verloop worden uitgewisseld, wat denk je qua tijd, goed getraind, enz. Ik had
er eigenlijk helemaal geen voorstelling van hoe het zou lopen allemaal, wel dat
het druk zou worden onderweg, maar voor de rest “geen idee”. Op je af laten
komen is dan het beste en door toch je normale warming-up en je sanitaire stop
te doen loop ik redelijk ontspannen naar het startvak. Met “Evy ik ben fier op
u” wat bewegingen doen en wachten op het startschot, iedereen staat te popelen
om weg te gaan.
Dan mogen we eindelijk van start, eerst een stukje rechtdoor
en snel linksaf door de tunnel. Met het gedreun van de trommels, druppend van het zweet, want zo warm was
daar, en tegelijk kippenvel van de entourage loop ik met Nelie de 1e
5 km. Daarna loopt ze een stuk voor me en zie ik haar pas na de finish terug.
Onderweg pak ik elke waterpost mee om het vocht op peil te houden. Langzaam
maar zeker wordt de afstand tot het finishdoek korter, voor mij erg moeizame
km’ers. Langs het vele publiek, muziek en de huizen met de bier drinkende
families in de tuin komen we bij de finish. Toch maar proberen een beetje fris
en vrolijk te kijken voor de finishfoto en mijn 1e van dam tot
damloop zit er op. Een ervaring rijker maar of dit nou mijn favoriete loop
wordt betwijfel ik.
Een flesje drinken en een medaille en snel te tas met
kleding ophalen, ik zie al snel Tineke lopen met haar dochter. Even later
ontmoet ik ook de rest van de loopgroep, de tijden lopen uiteen van “ik had wel
sneller gekund” tot “ik ben blij dat ik nog leef”. Na het omkleden nog even
gezellig wat gedronken met Alice en Dieuwke op het terrein en om 18:00 uur
bijna in een sprint naar de laatste bus. Op naar huis met weer een ervaring op loop
gebied rijker, op naar de Berenloop.
De Olympiër.
Dam tot Damloop(Amsterdam-Zaandam) zondag 22 september 2013
Uitslagen: 16km. Hans Jan Jasper 1:15:34 Grietsje Valkema 1:22:02 Jeroen Berdenis 1:25:53 Ysbrand
De inschrijving voor de Berenloop is allang achter de rug.
Je moet er maar aan denken zo in het voorjaar om in het najaar mee te kunnen
doen. Ik was opgelucht dat het weer gelukt is om een van de 4000 halve
marathonlopers te zijn. De Berenloop is nu eenmaal speciaal. Hardlopend
Nederland heeft de Berenloop uitgeroepen tot het leukste en mooiste
loopevenement van ons land. Daar dacht ik in deze tijd nog eens over na en ik
kwam tot het volgende.
Het is de sfeer van en op het eiland, de sfeer van - voor
velen - een weekend weg, een weekend met familie
De sfeer van....
en/of vrienden, het is de
sfeer van de bootreis, van uitgelaten hardlopers, het is het parcours, de
feestelijke versiering, het publiek en de muziek in West, in Midsland en in
Formerum. Het is ongewisse van het strand, het is duin op en duin af, het is
het vals plat van de Longway en .... het zijn de laatste tientallen meters over
de rode loper tussen de vele toeschouwers op weg naar de finish. Het is ook “the
evening after” bij Hessel, waar je het er nog even over hebt, waar je dansend
en hossend met een glas champagne opnieuw aan een warming kunt beginnen, alsof
je geen 21 kilometer in de benen hebt. Het is kortom gewoon de Berenloop.
Natuurlijk er zijn meer leuke loopevenementen. Neem de “Langste
Straat van Nederland loop” in mei. Lopen in Het Bildt, een heel apart en uniek
stukje Friesland. Het onderscheidt zich niet alleen door een eigen streektaal,
maar ook landschappelijk. Het is er weids met rechte wegen en vaarten, waarbij
de horizon slechts onderbroken wordt door zee- en slaperdijken. Het
onderscheidt zich door de bebouwingsvorm langs een dijk van 12 kilometer lengte
en 1229 huisnummers met opvallende dijkhuisjes en z.g. winkelhaakboerderijen.
Er wordt gestart in Ouwe Syl, bij een eeuwen oude keersluis en de finish is in
St. Jacobiparochie, de thuishaven van Jan en Josefien Kooistra en dus van SV
Friesland. Lopend door het Bildt met uitzicht op de akkers waar de wereld-
vermaarde pootaardappelen worden geteeld zal niet iedereen beseffen dat de
bedijking in de 15de eeuw door slik- en dijkwerkers met de spade en
zweet is aangelegd.
Of de Skewiel Statenloop, in Oentsjerk eveneens in mei, is ook niet te versmaden. Al weer een mooie
stukje Friesland. Een parcours in/op De Trynwâlden, een zandrug ten noordoosten
van Leeuwarden. Je loopt in een prachtige en afwisselende omgeving met veel
bebossing, lommerrijke lanen en straten en
Berenloop 3km doorkomst
(aangelegde) parken. Het uitzicht is
afwisselend. Dan weer kun je kilometers ver kijken over de weilanden, even later
kom je langs bosranden met de bloeiende Meidoorn, je loopt over fietspaden met
aan weerszijden in de bermen het Fluitekruid met zijn witte schermen tot op
heuphoogte. Je loopt langs beschutte kleine stukjes weiland, waarin
boterbloemen, zuring en madeliefjes hun
gang kunnen gaan, omgeven door houtwallen. Je vraagt je gedurende de gehele
loop af wat Skewiel nu eigenlijk is totdat je uit de droom geholpen wordt:
“helpen oplossingen zoeken voor medische ongemakken”. Je weet dan inmiddels ook
dat in het gebied rond Oentsjerk een vijftal Staten hebben gestaan en dat er
nog maar twee van over zijn (Stania en Unia State).
Vergeet vooral de Oerpolderloop niet in de Zuidwest hoek.
Genoemd naar het indrukwekkende boek van Hylke Speerstra, waarin hij op een
boeiende wijze de voortdurende strijd van de mens beschrijft tegen de elementen
in een polder in een “vergeten” stukje Friesland. Het kan een helse loop zijn
zo in het begin van maart over 14 kilometer. Je voelt je overvallen door de
vlakte, de rechte einden, de eindeloze vergezichten met hier en daar een enkele
boerderij. En als het regent en waait berg je dan maar, want beschutting zul je
er niet vinden. Maar je kunt er ook genieten van je eigen strijd tegen de wind,
het overwinnen van pijn en het ontlopen van de man met de hamer. Als je de
“tocht” hebt volbracht, wacht je in het dorpshuis een heerlijke kop snert en de
gastvrijheid van de bewoners van It Heidenschip.
Berenloop, op naar de finish
En aan het eind van het jaar,in december, de Adventure Run
op Ameland, een van de zwaardere halve marathons. Een parcours met een kleine 7
kilometer over het strand, met onderweg nog even van het strand af omhoog het
duingebied in om je te laten pijn lijden. En dan na 400 meter mag je weer af
dalen en verder ploeteren in het natte zand van het strand. Dan een verlaten
stuk eiland, waar de elementen vrij spel hebben. Vlak de Waddendijk op en neer
niet uit met heel in de verte het silhouet van Nes waar de finish ligt. De
Adventure Run heeft zijn zo bekoring. De overtocht is gezellig met al die
loopgekken en het duurt maar even. De ontvangst is hartelijk en de organisatie
is voortreffelijk.
Maar ik ken geen loopevenement dat zo tot de verbeelding
spreekt als de Berenloop. Loopgroep Sneek is ook dit jaar sterk
vertegenwoordigd op 3 november a.s. Dat wordt weer als van ouds een onderlinge
(wed)strijd wie het fitst, het snelst en het vrolijkst de finish passeert.
De cursus Start to Run is op zaterdag 7 september weer van start gegaan met 40 nieuwe enthousiaste hardlopers. Nog twee weken en dan sluiten we de cursus af met een 3 kilometer! Het volgende doel is de 5 kilometer van de Adventure Run op Ameland.
IJlst, 7 september 2013.
Ook dit jaar waren de loopgroep Sneek en IJlst ruim vertegenwoordigd met deelname van een flink aantal ploegen. Het was weer een fantastische dag en bovenal is er weer veel geld opgehaald voor het goede doel.
In 2014 staan we natuurlijk weer met een hele grote deelname aan de start van de Millenniumloop.
Durk en Margreet vlak voor de start geflankeerd door de captains Marten en Marianne
Het is
zaterdagmorgen. In de auto onderweg vanuit Domburg naar Burg Haamstede, een rit
van zo'n drie kwartier. Donkere wolken pakken zich samen boven het Zeeuwse
land. Even later regent het. Twijfel: een halve marathon of 12 km, dat is het
dilemma. Ik weet dat ik niet de enige ben die voor zo’n evenement door twijfel wordt overmand. Bij ons,
recreatieve hardlopers, komt dat vaker voor dan bij professionele hardlopers.
Ook zij kennen hun twijfels, maar die worden grotendeels bepaald door blessures
en/of de conditie. Wij, die nu eenmaal hardlopen omdat we "verslaafd"
zijn, omdat we "iets" aan onze conditie willen doen, omdat we niet te
dik wil worden, omdat we het lopen gewoon leuk vinden, weten toch wel dat we
geen records zullen lopen waarmee we beroemd zullen worden. Wij worden geregeld
overmand door wankelmoedig gedrag. We laten de geneugten van het leven niet aan
ons voorbij gaan. We drinken een glas wijn of bier, we gaan geregeld te laat
naar bed, we eten niet altijd even verantwoord, we lopen niet met de regelmaat
van de klok en als het om wat voor reden dan ook niet uitkomt om te trainen dan
blijven we gewoon thuis. En als het vakantie is dan hebben we ook vakantie. We
nemen de loopspullen nog wel mee. We zijn heel wat van plan, maar we willen en
kunnen niet altijd spelbreker zijn. Net als je op pad wilt gaan, wordt het
gezellig. Je moet dan wel heel sterk in je schoenen staan, of je heel asociaal
opstellen om dan te gaan lopen. Dit overkwam mij allemaal. Ik wist ruim van te
voren dat ik die zaterdag in Burgh Haamstede wilde gaan lopen. Ik wist ook ruim
van te voren dat ik 14 dagen voorafgaand aan Burgh Haamstede nog een halve
marathon zou lopen. Ik wist ook dat er in die nog tussen liggende tijd een paar
verjaardagen te vieren waren en dat de trainingen even op een laag pitje gezet
moesten worden om niet die asociale knuppel uit te hangen. Maar ik weet ook dat
ik graag wil lopen en het liefst die 21,1 km, want het is een heel mooie route.
Over verslaving gesproken.......!
Het
stortregent. De ruitenwissers zwiepen het water van links naar rechts over de
voorruit. Maar het zicht is en blijft slecht, ik moet wel vaart minderen. De
temperatuur zakt van ruim 20 graden naar een graad of 15. Chagrijn overvalt
mij. Mijn besluit staat vast: ik loop in ieder geval geen halve marathon! Ik ga
voor de 12 km. Even overvalt mij een gevoel van teleurstelling. Maar dat
verdwijnt als ik me voor neem een persoonlijk record te gaan lopen. We naderen
onze eindbestemming. Het stortregent nog onafgebroken. Opnieuw twijfel.
Hardlopen in dit weer? Ach, als je droog begint dan is het dragelijk, maar
zeiknat aan de start verschijnen en dan nog een uurtje te moeten hardlopen
.......? Heb ik daar zin in? Nee, denk ik bij mij zelf. En omdat we ruim op
tijd zijn voor de start rijden we nog maar wat rond. Het blijft stortregenen.
Mijn humeur is gedaald tot het nulpunt. Zwijgzaam rijd ik richting
"huis". Het stortregent niet meer. Het is te laat om terug te keren.
Ik laat me afzetten. In een milde regen loop ik de laatste kilometers naar de
camping.
