Trainen

Loopgroep Sneek traint op de dinsdagavond 19:30-20:45, donderdagochtend 09:00-10:15, donderdagavond 19:30-20:45, zaterdagochtend 09:30-10:45, locatie Zeilsoos-Sneeker Jachthaven. Zondagochtend, clinictrainingen.

Loopgroep IJlst traint op de woensdagavond 19:30-20:45, locatie Sporthal Utherne.

Proeftraining of informatie: rnwths@gmail.com

maandag 28 juli 2014

OUDE WILLEM/HOEVE AAN DE WEG BOSLOOP

Over hoe warm het was en hoe ver en afzien .........

Als wij om 9.15 uur uit Sneek vertrekken zijn we met z'n tienen van Loopgroep Sneek/IJlst, Miranda, Yvonne, Titia, Neeltsje, Richtsje, Durk, Henk, Martin, Marcel, Frank. Op weg naar Oude Willem om deel te nemen aan De Hoeve aan de Weg bosloop. Erg warm is het nog niet, ruim 20 graden. Onderweg loopt de temperatuur op en af; even is het zelfs 18, om tien minuten later naar 22 graden door te schieten. De schommelingen hangen duidelijk samen met de dichtheid van het wolkendek.
Het buurtschap Oude Willem, de tweede thuishaven van Jan en Josefien Kooistra en dus van SV Friesland, op een steenworp afstand van Diever, ontleent zijn naam aan een nogal excentrieke schaapherder die in het grijze verleden heerste over de (heide)velden tussen Diever en Wateren.
Tot op het moment van inschrijven twijfelen we aan de te lopen afstanden, maar uiteindelijk kiezen we op een na voor de tien kilometer.

Start en finish Hoeve aan de weg bosloop
Het startschot heeft geklonken. Neeltsje zwaait ons uit, zij start 10 minuten later voor de zes kilometer. Het merendeel van de lopers zet zich langzaam maar zeker in beweging. Zij maken zich geen illusie over een plaats bij de eerste tien à la Bau en Lau in de Tour.  Wij, van Loopgroep Sneek/IJlst, behoren tot de groep merendeel. Wij gaan "gewoon" op weg naar de finish. Daar denken we nog niet aan, we zijn tenslotte nog maar net onderweg. De meesten doen het 'rustig' aan op zoek naar een prettig tempo. En om nu al aan het einde te denken, is vragen om de man met de hamer. We gaan eerst lekker en met veel plezier lopen en genieten van de mooie omgeving. Wat is het stil om ons heen, op het geroffel van onze schoenen op het asfalt na. We slaan links af het fietspad op. Langzaam maar zeker heeft iedereen z'n ritme te pakken. We lopen grotendeels in de schaduw, maar de warmte is desondanks wel voelbaar. Martin, Henk, Frank geven het tempo aan, Yvonne, Marcel, Miranda, Richtsje volgen direct daar achter, Titia en Durk hebben voor een eigen tempo gekozen. In opperbeste stemming, vrolijk fluitend, kijken wij om ons heen. Het is mooi. We slaan opnieuw links af, het bospad op, in ganzenpas, want het is te smal om naast elkaar te lopen. Brandnetels hangen hier en daar over het pad, zodat inhalen zonder een tel later jeuk te krijgen niet mogelijk is. Het tempo is constant. Er vormt zich een kopgroep, een tiental seconden daarachter volgt een groepje onder aanvoering van Yvonne. Richtsje heeft haar eigen tempo gevonden en is vooralsnog de schakel naar Durk en Titia. Yvonne maakt al lopend foto's, Marcel komt er gekleurd op te staan. Hij is niet de enige met een rode kop. Miranda slaat om zich heen om de vliegen op afstand te houden. Niemand anders heeft daar last van.
We komen op een open plek in het bos, even uit de schaduw, maar het is alsof je een klap in het gezicht krijgt. Een verzengende, drukkende warmte valt over ons heen. We weigeren (nog) om er aan toe te geven. Maar bij de tweede open plek, na zo'n vijf kilometer, is het gebeurd. Om te overleven, moeten we wel terug schakelen naar een lagere versnelling. We prijzen ons zelf en elkaar gelukkig dat we "maar" 10 kilometer hoeven te lopen.
Inmiddels is de kopgroep gereduceerd tot een tweetal. Hoe de anderen het achter ons vergaat, onttrekt zich volledig aan onze waarneming. We hebben de handen vol aan ons zelf.

Groepsfoto
We zijn pas op de helft, er resten nog vijf kilometer. We wisselen geen woord meer. De benen worden zwaar, het gezicht wordt roder en roder, het zweet stroomt, het shirt is zeiknat. We zakken letterlijk en figuurlijk in. Eindelijk een verversingspost, we drinken. Nog geen honderd meter verder kan ik al niet meer geloven dat ik wat gedronken heb. Een vennetje, of is het een fata morgana? Het is echt, Martin heeft het ook gezien. Ik overweeg heel even een paar stappen opzij te doen. Het lijkt me heerlijk om daar door heen te ploeteren. Ik deins terug voor de gevolgen. Dus gaan we maar "gewoon" door. We zijn niet de enigen die het moeilijk hebben. Ook bij anderen is de aftakeling duidelijk zicht- en merkbaar. De afstand met het tweetal voor ons wordt niet groter, ook niet kleiner. Niemand haalt ons in, of toch, een vrouw in het geel, we haken aan, totdat zij plotseling linksaf het bos in gaat. We hebben haar niet meer terug gezien.
Het bordje met zes kilometer komt in zicht, nog vier denk ik hardop. Een collega hardloper heeft er de brui aan gegeven, hij wandelt. We passeren, zeggen niets, alleen een handgebaar, dat moet voldoende zijn om ons medeleven uit te drukken. We moeten voort en als je wandelt duurt het nog langer voordat deze martelgang eindigt. Martin houdt mij op de been en ik ben er zeker van dat ik dat voor hem doe. Mijn denken wordt beheerst door mijn vermoeidheid, door mijn verlangen naar het einde, door de nog te lopen afstand, door de angst het niet te kunnen volhouden. Ik vraag  mij af hoe het de anderen van onze Loopgroep vergaat. Hebben zij het ook zo moeilijk, lopen ze nog bij elkaar, kunnen ze elkaar nog wat ondersteunen, of worstelen ze in eenzaamheid verder? Gelukkig nog "maar" 3 kilometer. Water, wat heerlijk, stoppen, drinken en weer verder. Een opleving, maar kort. Weer een wandelaar. Dat zal ons niet overkomen, neem ik mij voor! We lopen naast elkaar. "Wat is het zwaar", is het enige wat we uitwisselen. Linksaf, het laatste traject. Ik heb nog maar een gedachte: waar is de finishboog? Als ik die maar in het vizier krijg dan is de bevrijding nabij. Ik probeer de rug te rechten, want ik weet dat als je figuurlijk en letterlijk inzakt dat het dan nog meer moeite kost. De benen gaan automatisch, de een voor de ander, de armen werken mee in voorwaartse richting. Wat is lopen toch leuk en de omgeving toch mooi, maar niet vandaag.


Eindelijk, de laatste bocht en dan nog, naar ik schat, 75 meter, eindelijk de finishboog in zicht. We besluiten gelijktijdig over de eindstreep te gaan. Neeltsje staat ons op te wachten. Ze oogt uitgerust, wij heel wat minder.
We drinken water, bouillon, nemen een schijf sinaasappel en komen langzaam maar zeker weer bij. We hebben het gehaald, opgelucht. Tevredenheid overheerst. Yvonne finisht met het fototoestel in de hand, een paar tellen later Marcel. Moe, maar ook voldaan. Richtsje komt in stijl over de eindstreep. Henk passeert de eindstreep opgelucht, Miranda arriveert lachend met een verhit gezicht, Durk en Titia sluiten de rij.

We kijken terug op een gezellige en toch ook plezierige dag in een mooie omgeving. Het was "a hell of a job", maar wat geeft dat een voldoening. Het was warm en ver en toch "maar" tien kilometer lang.

Meeloper

10 km:
Martin vd Zee en Frank Klasen 53.15; Yvonne Hiemstra 54.10; Marcel Swart 54.22; Richtsje Samplonius 56.47; Henk Groen 59.04; Miranda Zijlstra 1.03.01; Titia en Durk Brouwer 1.06.28


6 km: Neeltsje Samplonius 40.21

dinsdag 22 juli 2014

ZOMERROOSTER

Gaasterland - Kippenburg
Zomerrooster:
za. 26 juli, Oude Willem(Diever) Trimloop(3-6-8-10-16-24km). Verzamelen 9.15 parkeerterrein Zwembad Sneek. Contactpersoon, Frank Klasen. De regululiere training van zaterdagochtend 26 juli komt te vervallen.
di. 29 juli, Sneek 19.30 training Durk Brouwer
wo. 30 juli, IJlst 19.30 training Rein Hottinga
za. 2 aug. Sneek 9.30 training Henk Groen
di. 5 aug. Sneek 19.30 training Durk Brouwer
wo. 6 aug. IJlst 19.30 training Rein Hottinga
za. 9 aug. Sneek 9.30 training Henk Groen
Ook kun je op de dinsdagavond olv. Frank Klasen trainen in Gaasterland, binnenkort meer informatie!

De trainingen op de donderdagochtend(24-31 juli en 7 aug.) en de jeugdtrainingen in IJlst(23-30 juli en 6 aug.) komen te vervallen!

maandag 21 juli 2014

NANNEWIJD/NANNWIID

Het was (en is) een groot genoegen om daar te lopen.
Drieënzeventig lopers verschenen er aan de start, daar in Oudehaske om 3, 5, 7.3 of 10 km bij of rond het Nannewiid de baas te worden. Een ontspannen sfeer. We waren met z'n achten van LoopgroepSneek/IJst. Twee voor de 7.3 km en de rest voor de 10. Diegenen die er niet waren, krijgen nog een herkansing op 20 augustus. Het is de moeite waard. Twee euro inschrijfgeld en voor honderd euro plezier. Een prachtig parcours in het natuur- en recreatiegebied bij het Nannewiid.

Natuurgebied Nannewiid
Om half acht de start. Het is warm, weinig of geen wind. Ontspannen gezichten. Een gevarieerd gezelschap. Ik start achterin. De vakantie nog in de benen. Niet regelmatig gelopen en als ik liep dan vooral in een traag duurloop tempo. Wat eten, natuurlijk wat drinken en niet alleen water of frisdrank. Al direct gaan er een paar als een haas van door. Die zien we nooit meer terug. Na een paar honderd meter ligt het hele veld uit elkaar. Hooguit twee en drie tallen, maar de meesten moeten het alleen doen. Er is genoeg te zien onderweg. Zwemmers, een boer rijdt zijn trekker met gras naar huis, nog wat fietsers die genieten van de mooie avond en de omgeving, prachtige vergezichten over het land, een ondergaande zon, de lucht kleurt licht geel/ oranje, de lijsterbes kleurt rood, zwanenbloemen en gele en witte plomp in bloei in het water. Ik voel me kiplekker.
Ik moet rechtsaf van de organisatie en ga op weg naar St.Johannesga. Ik was achterin gestart. Dan word je tenminste niet zo vaak voorbij gelopen! Het gaat goed, verscheidene lopers heb ik ingehaald en dat geeft voldoende vertrouwen voor het vervolg van de tien kilometer. Af en toe een blik op mijn "horloge" om het tempo in de gaten te houden. Een vlak tempo van rond de 5 minuten de kilometer. Langzaam maar zeker loop ik in op degene die al een tijdje twintig/dertig meter voor mij loopt in een shirt van de Bonifatiusloop in Dokkum. Ik doe er voorzichtig een schepje boven op met de gedachte wanneer ik bij hem ben er niet voorbij te gaan. Drie kilometer zit er erop, even later heb ik hem te pakken. Ik ga naast hem lopen. Ik groet, hij knikt, we wisselen geen woord. Hij loopt niet in een rechte lijn en ook niet in een constant tempo. Na ampele overwegingen en verschillende pogingen om hem mijn tempo op te dringen, besluit ik er maar van door te gaan. Het kan natuurlijk ook zijn dat hij iets langzamer is gaan lopen. Op het vijf kilometer punt moet ik naar rechts, er is een verversingspost. Ik stop om te drinken. De man (Bonifatius) die ik daar straks achter mij liet, haalt mij in, hij loopt door. Ik haal mijn schouders op en hoop en denk hem wel weer te pakken te krijgen. Het fietspad slingert door de weilanden, af en toe een akker met mais, een enkele keer met aardappelen. Wat koeien in een weiland die loom bij elkaar staan en ( her)kauwend om zich heen kijken. Ik kan mijn tempo nog steeds redelijk gelijkmatig. Bonifatius loopt een dertig  meter voor mij. Ik ben niet in staat de afstand te verkleinen. Wanneer ik er zes kilometer op heb zitten, betrap ik me erop dat ik aan het aftellen ben. Het is nog steeds warm, ik ben nat van het zweet. Een enkele keer loop ik nog iemand voorbij, kennelijk omdat hij het eerdere tempo niet kon volhouden. Dat houdt de moed erin. Bij de verversingspost

Nannewiid
neem ik de tijd om weer water te drinken, ondanks dat ik vermoed dat ik moeilijk op gang zal komen. Maar dat blijkt even later erg mee te vallen. Bonifatiusloop loopt weer door. Vrolijk fluitend en genietend van de prachtige omgeving en de mooie vergezichten verlang ik naar het einde. Zover is het echter nog niet. Het pad slingert door het land, rechts bossage met daarachter het Nannewiid en links de weilanden. Tegen beter weten in, want ik kijk telkens op m'n "horloge", hoop ik na de volgende bocht de finish te kunnen zien, maar niets is minder waar. Ik moet nog geduld hebben. Een stukje voor mij lopen er nog een paar. Daar klamp ik me aan vast. De man in het groen haal ik in, de vrouw met paardenstaart ook, maar die slanke den gooit er een schepje boven op. Ik leg me er bij neer als de finish na de zoveelste bocht in zicht komt.
Ik ben blij dat ik er ben en als we als Loopgroep Sneek/IJlst met een bekertje water in de hand na afloop terugblikken op onze prestatie zijn we het roerend met elkaar eens: het was mooi en warm! Dat we niet in de prijzen zijn gevallen nemen we op de koop toe.

Meeloper

Oudehaske, ronde van Nannewiid, woensdag 15 juli, 2014.
Uitslagen: 7.3km, Durk Brouwer 43:51  Titia Brouwer 46:52  10km, Frank Klasen 52:19 Pytrik Amsterdam 59:09 Jolanda van der Zwaag 59:45 Lucia Serra 59:46 Alice van den Akker 59:47 Dave de Jong 1:03:25


woensdag 16 juli 2014

RENNEN IN RIGA

Hoe kom je nu terecht in Riga ? Het is niet echt een hele bekende of  interessante stad, toch. Als hoofdstad van Letland is Riga met zo'n 700.000 inwoners de grootste stad van de Baltische staten.De stad is een mix van sombere Sovjetgebouwen en middeleeuwse gebouwen. Het oude stadscentrum wordt beschermd als werelderfgoed.

Stadscentrum Riga
Vanwege een uitnodiging voor een internationaal muziekfestival voor militaire muziek belandde ik zomaar in een groen vliegtuig richting Riga. Samen met 50 collegae verzorg ik een speciale muzikale show om publiek en organisatie te vermaken. Met bands uit Amerika, Duitsland, Georgië, Noorwegen en Letland een feestje bouwen dat Taptoe Riga 2014 heet.

Riga aan de rivier de Dvina
Tussen alle repetities en optredens door heb ik nog wel eens wat uurtjes over. Samen met mijn tubavriend heb ik de gewoonte om bij elk buitenlands optreden ook een loopje te doen. Even er tussenuit om de kop leeg te krijgen en niet te verzanden in zuipen en vreten. Zo ook in Riga.
We stippelden vooraf een soort van route uit en lieten ons onderweg verrassen door zijstraatjes, parken en mooie Letse dames. Het was rond de 28 graden. De straatjes smal en oneffen. Het verkeer luidruchtig en zwart walmend. Het was behoorlijk oppassen, maar de plaatselijke schoonheden maakten een hoop goed.

Afkoelen in de Dvina
Uiteindelijk na 12 km. lekker afkoelen in de Dvina, de rivier richting de Golf van Riga.
Een hele bijzondere ervaring in een oude stad met architectonische verassingen, aardige mensen, lekker eten, mooie uitzichten en rijke cultuur. Of er ooit een marathon Riga komt ? Ik denk voorlopig van niet.


Grrunner

dinsdag 15 juli 2014

Lopen op Skylge

Wat onrustig in mijn benen word ik vanochtend wakker. Kennelijk 'moest' er iets gebeuren, dus heb ik mijn hardlooptenue maar aangetrokken om gehoor te geven aan die onrust. De vakantie is nog maar net begonnen dus heb ik vrede met die relatieve onrust. Zoals zo vaak word ik aan het begin van de vakantie vroeg wakker en word dit gedurende de vakantie later en later. Vanochtend was het dus voor mijn doen vroeg, zo'n 7 uur. Om half 8 sluit ik de deur achter me en ga op weg om dit mooie eiland hardlopend te bewonderen.

mooie eiland
Ondanks dat ik dit eiland goed genoeg ken om mijn weg er nagenoeg blindelings te vinden, heb ik van tevoren een aantal routes uitgestippeld via afstandmeten.nl. Altijd gemakkelijk om te weten hoe ver ongeveer een rondje is. Dit keer staat er 8km op het programma.Na de halve marathon van Sneek en meer (terugdenkend aan dit fantastische evenement krijg ik spontaan een glimlach) lijkt dit een eitje, maar niets is minder waar. Enthousiast begin ik aan mijn rondje, maar al snel moet ik het rustiger aan doen. Gelukkig valt er genoeg te genieten. Al luisterend naar vrolijk vogelgezang, kijkend naar het prachtige duinlandschap en die typische eilandgeur opsnuivend, neem ik me voor om vooral te genieten van de omgeving. Het is tenslotte vakantie en het tempo doet er niet toe.

Skylge, zonsondergang
Met een voldaan gevoel loop ik mijn rondje. Na zo'n 5km las ik een wandelpauze in. Al snel merk ik de hoeveelheid aan insecten op. Kennelijk ben ik al zwetend een aantrekkelijke prooi. Wanneer een horzel zich probeert vast te bijten, sla ik 'm van me af en krijg ik ondanks de warmte wat kippenvel.  Snel zet ik het weer op een lopen. De laatste kilometers loop ik een stuk sneller met minder aandacht voor mijn omgeving. Brrr, het beeld van een al bijtende horzel zorgt voor een omslag van het eerdere zaligmakende gevoel. Al snel zie ik het einde van mijn looprondje,   de veilige thuishaven van de camping, opdoemen. Ik neem mij voor om een volgende keer geen wandelpauze meer in te lassen.

De stille genieter.

woensdag 9 juli 2014

IK LOOP IN.........

Inmiddels op de terugreis. Nog even een paar dagen afkicken aan de Ossiacher See voordat het "gewone" leven zijn loop loop neemt. De omgeving oogt prachtig: een groot meer in een berglandschap. Verspreid tegen de beboste berghellingen liggen wat kleine nederzettingen. Het is het eind van de morgen en ik kan de verleiding niet weerstaan om te gaan lopen. Gisteren ontdekte ik een prachtige bewegwijzerde (hardloop)route die langs de camping gaat en die ik dus vanuit de camping kan starten. De zon schijnt, helder witte bloemkoolwolken worden door een noordwestelijke wind voort geblazen. De weersverwachting maakt melding van onweer in de loop van de middag. Het is 23 graden.

Ossiacher See
De start vanaf de camping is direct al heftig. Het fietspad langs de weg loopt ruim anderhalve kilometer stevig omhoog in westelijke richting. De andere kant op gaat het zo'n 500 meter bergafwaarts. Ik sta in dubio. Het luie zweet moet eruit, dus meteen maar het water voor de dokter. Rustig tempo, niet van die grote passen. Binnen de kortste keren is het hijgen geblazen. Om mij heen kijkend vorder ik gestaag. Op het hoogste punt aangekomen zie ik "beneden" aan de oever van het meer een paar huizen, een hotel en een kerk. Met grote passen stort ik mij met de handrem erop naar beneden. Voor dat ik "beneden" ben, sla ik rechts af en ga op weg naar het meer. Even later loop ik langs de oever over een verhard pad dat weldra over gaat in een zandpad. Het is een verademing om vlak te lopen. Maar na zo'n vijf honderd meter moet ik weer omhoog. Het went, dat moet gezegd. Ik volg de route aanwijzingen en gaat het steil omhoog over een smal pad, aan beide zijden omzoomd door struiken en bomen. Naarmate ik vorder, hijg ik heviger en kost het meer moeite om het tempo er in te houden. Het pad slingert en ligt bezaaid met grote stenen. Het loopt niet erg prettig, goed kijken waar ik m'n voeten neer zet, hevig transpireren. Het is niet te overzien hoe lang dit pad doorloopt. Dan een bocht naar rechts, even een stukje om op adem te komen en dan de overgang naar een breed pad. Haarspeldbocht bocht na haarspeldbocht, hoger en hoger. Plotseling sta ik oog in oog met een hert. Het arme dier schrikt en "rent" met grote sprongen het bos weer in. Ik heb de indruk dat ik ergens een route aanwijzing over het hoofd heb gezien. Volgens mijn berekening loop ik steeds verder van de camping. Dat is niet de bedoeling, noch van mijzelf, nog van de bedenkers van deze route. Ik besluit om te keren. Het is prettig lopen naar beneden. Mijn ademhaling en hartslag komen weer tot rust. Dan zie ik het bordje dat ik daarstraks heb gemist. De route gaat over een smal paadje. Brandnetels links en rechts, af en toe een doorkijkje naar het meer, prachtig. Ik loop steeds vrijwel op dezelfde hoogte, "evenwijdig" aan de berg,

Ossiacher See
telkens omhoog om even later weer meters af te zakken. Het is zwaar, op 1500 meter hoogte, hartslag tien punten onder het maximum. Inmiddels ruim zeven kilometer afgelegd in ruim vijftig minuten. Het voelt alsof ik veel meer en langer heb gelopen. Ik weet niet hoever ik nog moet afleggen om weer thuis te komen. Het gehele parcours is ruim elf kilometer, maar ik weet zeker dat ik dat niet zal redden vandaag. Ik besluit om de eerste de beste gelegenheid die mij naar beneden brengt te nemen. Dat is maar goed ook; er zit onweer in de lucht. Af en toe hoor ik gerommel hoog boven mij en de eerste spatten heb ik gevoeld. Dan kan ik naar beneden, stapvoets, het is een glibberig paadje, bezaaid met keien en veel kuilen. Na een kleine tien minuten voorzichtig afdalend kom ik uit op een verharde weg. Het bos laat ik nu achter mij, ik passeer een hut en een schuur, een scherpe bocht naar links, een huis. Het begint nu echt te regenen. De straat wordt nat en het water stroomt hard naar beneden. Het is alsof ik in een snel stromende rivier loop. Ik heb het zicht op de camping, maar geen idee of deze weg mij daar ook brengt. Ik daal en dat geeft me de zekerheid dat ik "ooit" de weg terug zal weten te vinden. De regen komt nu met bakken tegelijk uit de lucht. Het dondert, gelukkig nog geen bliksemflits. Het wordt glad door al dat stromende water. Het uitzicht wordt belemmerd door een gordijn van regen, wat bomen en huizen. Maar dan plotseling ben ik vlak bij de camping. Het zit er weer op, zeiknat, maar met een voldaan gevoel.


Meeloper