SINT THOMAS TRAILRUN

Nieuwehorne, Sint Thomas Trailrun, zaterdag 27 december 2014

Uitslagen: 7,5km  Albert Rameau  1:00:49

Albert loopt door de Finish

GAASTERLÂN RUN

Afgelopen donderdag de knoop maar doorgehakt. Weer of geen weer, ik schrijf me in voor de 12 kilometer. Ik zie dat er meer van onze loopgroep heen gaan. Rudi en Pytrik rijden mee. 10.00 uur vertrek uit Hommerts. We zijn mooi op tijd, en er is nu nog ruim parkeerplaats direct bij de ingang. We klimmen via de tribune de kantine in. Startnummers ophalen en dan eerst een bakje koffie.  Nog een voordeel van op tijd vertrekken, er is nog volop zitplaats in de kantine, dus we kunnen het rustig aan doen. Als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel op het nippertje aankomen en in alle haasten te moeten voorbereiden. Nu heb ik rust in m`n hoofd en kunnen we nog overleggen wat we aan gaan

Voor de start nog even en warming up

doen, wel of geen windjack eroverheen. Ondertussen loopt de kantine al behoorlijk vol. Velen weten vandaag de weg naar Balk te vinden, waaronder vele bekenden van onze loopgroep. Buiten voelt het fris aan als we uit de warme kantine komen om even kort in gaan lopen open en wat oefeningen te doen. Daarna nog even binnen kijken, maar daar is het zo druk en warm dat we er niet lang blijven. Trouwens, de start is ook al over een minuut of 10, dus gaan we naar het startvak.  Ik besluit toch het windjack te laten voor wat het is.  Ik verwacht van de wind in deze omgeving niet veel last, en als ik op de buienradar mag vertrouwen houden we het zo goed als droog. Dus alleen een thermo-shirtje en een shirt met lange mouwen. Het windjack verdwijnt weer in de auto. Nog een voordeel als je op tijd

Hardlopen in een prachtige omgeving

bent, de auto staat zo`n 15 meter van het startvak af.   De 12 km en halve marathon starten tegelijk. De eerste 400 meter blijf ik bij Rudi en Pytrik, maar dan besluit ik mijn tempo toch iets lager aan te houden, anders ben ik bang dat het straks voor mij te snel gaat. Er vallen een paar regendruppen, en aan de Luts zitten een aantal vissers die hun hengels uit hebben gegooid. Van een paar kan ik aan het gezicht wel zien dat ze ons voor gek verklaren, maar misschien denken wij wel hetzelfde van hen…    Het loopt nu lekker, mooi tempo voor mij, en ik kijk zo nu en dan op m`n hartslagmeter. Mijn hartfrequentie is voor mij leidend, ik kijk niet naar tijd, afstand of snelheid. Het lopersveld rekt zich wat uit, en iedereen heeft voldoende ruimte om zij/haar tempo aan  te houden. Ik loop inmiddels achter Miranda en Hinke. Ze houden een mooi vast tempo aan wat ik denk bij te kunnen houden, dus blijk ik vanaf hier achter ze hangen. De route voert ons over mooie betonnen paden die zich door de bossen slingeren. Het lopen gaat nog steeds goed. Een medeloper die al een poosje naast mij loopt verdwijnt plotseling achter een boom. Kennelijk moet er even iets geloosd worden. Ergens

Moai plaatsje!

halverwege komen we een verzorgingspost tegen. Snel in de loop een bekertje lauw water aangepakt, de mond spoelen, en klaar. Meer heb ik niet nodig, ik heb een mooi ritme te pakken en drinken (met kans op verslikken) brengt dat alleen maar in gevaar.  We lopen gestaag verder, de harde wind horen we alleen door de boomtoppen ver boven ons jagen, wij hebben er geen last van . Na zo`n 8 kilometer loopt mijn hartslag wel wat op, maar ik voel me prima en hou dit tempo aan.  Overal onderweg staan de vrijwilligers op de punten waar je links of rechts moet, alhoewel het ook prima staat aangegeven. Vanaf zo`n 9 kilometer laten we de meeste bomen achter ons en hebben we een stevige wind schuin van achteren. Nog een bocht naar links, en nu hebben we de wind schuin van voren, dus doe ik de rits van m`n shirt weer een stukje omhoog. Op ruim  1 km voor de finish gooit Hinke er een schepje

Jetske de Wolff in actie tijdens de halve marathon

bovenop en maakt haar los van ons groepje.  Na nog 2 keer rechtsaf is de finish al in zicht, en onder aanmoediging van andere leden van onze loopgroep halen we de eindstreep.  Startnummer inleveren, het bonnetje dat je ervoor terug krijgt is goed voor een suikerbrood, in de kantine op te halen. We beklimmen andermaal de tribune en duiken de kantine in, afgeladen met alle reeds gefinishte lopers. Alsof je een heteluchtoven inloopt! We begeven ons naar de bar. Rudi en Pytrik hadden zich een koud biertje in het vooruitzicht gesteld, maar veranderen van gedachte, en even later staan we allemaal aan een dampende kop snert.  Dat valt er goed in. Nog snel even de suikerbroden opgehaald en dan stappen we weer in de auto richting Sneek.  Een mooie loopdag, prima organisatie, het weer viel mee en allemaal enthousiaste medelopers,  wat wil je nog meer, behalve thuis nog een lekkere warme douche. Dan is het voldane gevoel compleet.

Sjouke Miedema (foto's Janke van der Schaaf)

SNERTLOOP SCHARNEGOUTUM

Scharnegoutum, snertloop. Zaterdag 27 december 2014.

5km Mark Smit 19:19(1e) 10km Jorrit Bergsma 39:42(3e) Pytrik Amsterdam 53:21 Alice vd Akker

53:42 Jolanda vd Zwaag 53:42 Lucia Serra 53:42 Durk Brouwer 56:26 Titia Brouwer 59:40 Tialda

Brouwer 1:01:01

Mark Smit in actie tijdens de snertloop in Scharnegoutum

GAASTERLÂNRUN

Balk, Gaasterlânrun, zaterdag 20 december 2014.

Uitslagen: 12km Bert Rienstra 58:44 Pieter Yntema 59:49 Jacqueline van der Zee 1:05:23 Rudi

Oppewal 1:07:25 Pytrick Amsterdam 1:07:25 Titia Brouwer 1:13:34 Johanne Albada 1:14:16 Hinke

Osinga 1:15:08 Tialda Brouwer 1:15:21 Miranda Zijlstra 1:15:44 Sjouke Miedema 1:15:45 Dave de

Jong 1:21:54  21km Hans Jan Jasper 1:36:42 Jetske de Wolff 2:00:46 Alice Nagehout 2:24:03

Hinke, Miranda en Sjouke in actie tijdens de Gaasterlânrun

OPENINGSLOOP HAAK VAN LEEUWARDEN

Wat is dat toch met de enthousiaste lopers die vooral een loop willen gaan lopen die je maar één  keer in je hardloopcarrière  kan lopen? Is het de tijd die je maar één keer neerzet? Want de afstand lopen de gemiddelde lopers wel  vaker. Op zondag 14 december werd de openingsloop De Haak van Leeuwarden gelopen.

Om een uur of half tien vertrokken wij uit Sneek om richting Leeuwarden te gaan, een parkeerplek in de buurt van het projectbureau gevonden en met nog een klein stukje wandelen konden wij daar onze startnummers ophalen. Het was een prachtige mooie dag,  weliswaar een straffe koude wind maar het zonnetje was  erbij en die zorgde ervoor dat het door nachtvorst wit en glad asfalt er prachtig bij lag. De keuze aan afstand was 5 kilometer of  12,4 kilometer voor de 12,4 kilometer hadden wij ons ingeschreven. Vele lopers en ook wijzelf twijfelden toch aan de kledingkeuze. Eerst maar een korte warming up en dan maar weer eens zien.

De start van de openingsloop haak van Leeuwarden

De 700 lopers die zich konden inschrijven verzamelden zich in de tunnelbak van het nieuwe Margaretha Zella aquaduct, een prachtig gezicht zoveel bont gekleurd geklede lopers bij elkaar. De start was om 11 uur, eerst de tunnelbak uit een pittig klimmetje zo gelijk in het begin, via het fietspad liepen we richting snelweg, eenmaal op de snelweg richting de Werpsterhoek kregen we de wind pal van voren, blij dat we in de eerste kilometers iets waren opgewarmd.  Het asfalt was ons goed gezind en het tempo zat er lekker in, na een aantal toekomstige afslagen te zijn gepasseerd gingen we bij de Werpsterhoek naar de andere kant van de snelweg waar we aan de terugtocht konden beginnen, de wind in de rug en heerlijk genieten. Het was een mooi  gezicht de lopers die nog aan de heenreis bezig waren, de dagen voor ons waren er al een aantal activiteiten geweest en onderweg kwamen wij

openingsloop van een snelweg toch iets speciaals

een nog aantal stempelposten tegen van een elfsteden tocht.  Op richting de finish, het laatste stukje nog weer in de wind en dan de tunnelbak weer in.  Zo vlak voor de finish een warm onthaal door de toeschouwers , fotografen en zelfs een filmcamera ploeg.  De tijdklok in het zicht, nog een klein tandje erbij en onder de finishboog door. Hierna kregen wij een exclusieve medaille omgehangen en eerst maar even bijkomen met wat warm drinken en of een flesje sportdrank. Wandelend en keuvelend op de terugweg richting het projectbureau kwamen wij de filmcameraploeg van Vrij Baan tegen die ons een spetterend interview af nam.

Met z`n allen waren wij het er over eens dat een openingsloop van een snelweg toch iets speciaals heeft, vooral omdat je bedenkt dat je de volgende keer er met de auto over heengaat en verboden is voor ons hardlopers.

Een geweldige en goed georganiseerde  loopje  die je maar once in a life time meemaakt.

De sub- sub runners.

Uitslagen Openningsloop Haak van Leeuwarden, zondag 14 december 2014, 12.4km.

Gerke Gerritsma 1:00:02 Yvonne Hiemstra 1:03:57 Nelie Jasper 1:03:57  Marcel Swart    1:03:57

IN GESPEK MET.

Een goed gesprek met jezelf en luisteren naar je lichaam is een aanrader.

13 december 2014 stond al een lange tijd in mijn hardloop agenda genoteerd. Inschrijving wel wat laat gedaan maar gelukkig op tijd, zelfs in de week voor de loop werden er hier en daar nog wat startbewijzen aangeboden. Sinds begin september waren we gestart met de clinics om de trainen voor de 10 km en de 21,1 km, elke week een stukje erbij om zo op de 13^e december te pieken. De afstand werd elke week een klein stukje langer en steeds werd er gestart op wisselende locaties. Met elkaar afzien en stimuleren om door te gaan was leuk, een enkeling moest helaas afhaken vanwege een blessure.

Zoals al eens eerder geschreven op ons blog is het luisteren naar je lichaam een goede zaak, denken dat je meer moet doen dan eigenlijk goed voor je is wordt ook weleens afgestraft. Zelf was ik na het fluiten van een voetbalwedstrijd ook weer in de lappenmand beland, toch kon ik ’s zondags mooi mee op de fiets om te begeleiden. Hele gesprekken heb ik gevoerd met mezelf om toch de rust te bewaren voordat ik de trainingen weer op kon pakken. Eerst herstellen en dan weer rustig aan beginnen, de eerste keer echt hele kleine stukjes hardlopen afgewisseld met wandelen. Omdat dit goed ging wel weer opgebouwd en ook het langere duurloopje weer gedaan op een rustig tempo. Het gesprek met mezelf ging verder en ook mijn fysiotherapeute was tevreden over het herstel. Na een paar trainingen alleen en tempotrainingen op dinsdagavond volgde op zondag 7 december de laatste test met de clinics. Het gesprek afrondend kwam ik tot de conclusie dat het verantwoord was om de 10 km mee te gaan doen.
Zaterdagmorgen op tijd samen vertrokken voor de 1^e boot, afgeladen vol was deze weer met allemaal liefhebbers. Voordat wij van start gingen was er nog tijd om een kop koffie te halen voordat Arjen de warming-up zou verzorgen. Nadat hij iedereen bij elkaar had liepen we het dorp in om op een rustig plekje de beentjes los te maken. Ondertussen hoorden we in de verte een sirene, later bleek dat er bij de 5 km iemand was overleden. Wij wisten dat op dat moment niet en je vraagt je af hoe je van start gaat als je het wel had geweten. Hulde voor de organisatie hoe men hier mee om is gegaan.

De start volgt op tijd en we lopen het dorp uit, rechtsaf naar het bos, een paar plassen drek ontwijkend kwamen bij de beroemde paal 12 het strand op. Bij paal 13 het strand weer af en het bos weer in en duin op en af, het trapje op en nog een klein stukje bos voordat we weer door de dorpen lopen. Onderweg wordt je een ingehaald en haal je ook weer mensen in, leden van de loopgroep zie je lekker lopen en ze geven aan dat het goed gaat. Bij de finish nog een sprintje en het zit er weer op. Toptijden zullen niet op mijn palmares komen te staan maar lekker lopen en goed herstellen is deze keer wel het motto. In de sporthal hoor je van het overlijden en beseft dat zoiets heel erg is.

Om 16:30 uur pakken we de boot weer terug naar de wal, aan tafel napraten en ervaringen uitwisselen. Dat er bij het wegrijden gewacht moet worden is even niet anders een kwartiertje later rijden we weer naar Sneek.

De Olympiër. 

ADVENTURE RUN 2014

Adventure Run 2014, zo feestelijk begonnen, maar treurig geëindigd

Het is dinsdag 25 november. Een envelop van Sport Promotie Ameland in de brievenbus. Over  twee en een halve week is het zover: de Adventure Run. In gedachten dwaal ik af naar vorig jaar. Toen prima weer om te lopen, een breed strand, voldoende hard om niet weg te zakken en wind in de rug. Dat is wat ik me herinner.

Vandaag de 25ste november is het ook mooi, fris weer met af en toe wat zon en weinig of geen wind. Ik hoop dat het de 13de december ook zo zal zijn.

Schitterende weersomstandigheden op 13 december

En het is vandaag, de 13de december, mooi weer. Gisteren storm en regen. Opluchting bij veel deelnemers dat het nu anders is. Het lijkt een feestelijke dag te gaan worden. Maar als het bericht in de loop van de middag is doorgekomen dat een van de deelnemers aan de vijf kilometer onderweg is overleden, is het feestelijke er wel helemaal van af.

Waar andere jaren de laatste honderd meter op weg naar de finish de speaker probeert boven de muziek uit te komen om je op de laatste meters te begeleiden, was het nu opvallend stil. Verwonderd vroeg ik me af, met het zicht op de eindstreep, of dat misschien te maken had met de wijziging van de finishplaats. Maar nog voordat ik goed en wel een flesje sportdrank in ontvangst kon nemen, ving ik vanuit het publiek het tragische bericht op van het overlijden van een collega hardloper. Het voldane gevoel dat je ten deel kan vallen na afloop van zo'n loop, daar ontbrak het bij mij op dat moment volledig aan. Werktuigelijk pak ik even later een plastic cape aan. Denkend aan .......... en dan een klap op je schouder. Je wordt weer meegenomen in de gemeenplaatsen, in de "waan" van alle dag, die gebruikelijk zijn na afloop. "Wat is je tijd, hoe heb je gelopen, mooi weer hè, wat was het mooi op het strand!" In de loop van de middag heb je het er met elkaar nog eens even over, maar ook dan ga je snel over op de orde van de dag en blik je terug op je eigen ervaringen van onderweg.

Eigen ervaring( foto's Janke van der Schaaf)

In het startvak nemen we elkaar de maat, onwetend van wat er inmiddels een van onze collega's is overkomen. Iedereen veinst dat-ie geen belangstelling heeft voor de tijd die hij of zij denkt te gaan lopen en over een optimale voorbereiding wordt alleen maar in ontkennende zin gesproken. Het aantal blessures is op een hand niet te tellen, kuiten, heupen, schenen alles komt voorbij. Fysiotherapeuten hebben het afgelopen week nog nooit zo druk gehad en hangen het bericht voor het raam: "volgende week wegens rijkdom gesloten". Ik doe zelf ook hard aan mee het geweeklaag; een fikse neusverkoudheid speelt mij al meer dan een week parten en heeft mij doen besluiten op advies van derden om niet de halve, maar de 10 te lopen. Dus ook ik hul mij in allerlei dooddoeners over tijd, plezier en vooral over de hoop dat de eindstreep haalbaar is. Het enige waar niet over geklaagd wordt, is het weer. Alhoewel......als iemand zich hardop afvraagt of-ie niet te warm is gekleed, ontstaat er een heftig dispuut over een, twee of drie lagen thermokleding, shirtjes en/of jasjes. De adviezen vliegen over en weer, maar zijn zodanig van inhoud ze kant noch wal raken. Er wordt gelachen, getwijfeld, je schikt je in je lot. Het is te laat, te warm of te koud gekleed, je moet het er maar mee doen. Het startsein is gegeven. Een laatste welgemeend "veel succes en vooral plezier" en dan ben je voorlopig alleen met jezelf bezig. Schuifelend voorwaarts, steeds wat sneller en dan echt op weg. Inhalen en ingehaald worden, oppassen dat je een ander niet voor de voeten loopt. Het dorp uit. Vrijwilligers die je de weg wijzen. Niet dat je anders de verkeerde kant  op gaat. Een lang gesloten lint van hardlopers in allerlei kleuren van de regenboog en nog veel meer maken dat onmogelijk. Toch zijn die vrijwilligers onontbeerlijk, ze waken over je veiligheid, houden het gemotoriseerde verkeer op afstand en manen fietsers aan goed op te letten en niet te dicht naast de lopers te komen. Dan het bos in, een aangename afwisseling van ondergrond. Af en toe wat modderig, goed uitkijken, hier en daar karrensporen, omhoog en omlaag, grote verschillen in tempo, de regen van de afgelopen dagen heeft het overal, maar vooral in de bochten, glibberig gemaakt. Kijken waar je loopt, niet te veel op anderen letten. Het gaat goed en voor zover ik het in mijn omgeving kan waarnemen, gaat het met iedereen goed. Zonder kleerscheuren het bos uit, op weg naar het strand. Boven op het duin een prachtig uitzicht. Hoog water, dus een wat smaller strand, voldoende hard om heerlijk te lopen, wind in de rug en de zon schijnt volop. Wat wil een mens nog meer. Gelukkig heb ik een juiste keuze gemaakt in kleding. Twee lagen, meer dan genoeg. Breed uitwaaierend vervolgen we onze weg. Een witte, indrukwekkende branding. Het is genieten. Ik heb last van mijn verkoudheid, snotterig, kortademig, ik moet wat gas terug nemen. Had ik er zo juist nog enige twijfel aan of ik toch niet aan die halve marathon had moeten beginnen, nu weet ik het zeker: de man met ervaring en kennis van zaken, Arjen Visserman, had gelijk, bedankt.

Ik kijk wat om mij heen: rood, groen, geel, blauw, dik in gepakt, luchtig gekleed, rode konen, zweetdruppels, gehijg, gestamp. Alles en iedereen is aanwezig. Ah, daar staat "onze" hoffotograaf, geweldig dat ze er weer is. Nog een paar honderd meter schat ik en dan omhoog, dan zit er al weer 4 kilometer op. De worsteling, want dat is het, het strand af en het duin op is heftig en niet alleen voor mij. Veel toeschouwers, een enkeling wordt persoonlijk aangemoedigd. Iedereen op zoek naar het juiste ritme. De een heeft het wat sneller te pakken dan de ander. Hier en daar wordt een bemoedigend woord gewisseld. Een enkeling neemt de tijd en wandelt een stukje. Het bos in, omhoog en omlaag. Het vergt de nodige inspanning en als je het soepel wilt doen, moet je beschikken over de juiste looptechniek: wat kleinere passen omhoog en laat maar rollen naar beneden. Niet iedereen is daartoe in staat, stel ik vast. Mijn ademhaling heb ik weer volledig onder controle, mijn benen voelen goed. "De helft zit er op", hoor ik naast mij. Ik kijk op zij, de twee die ik voorbij ga, hebben het zwaar, zo te zien en te horen.

Denkend aan de komende vijf kilometer, weet ik niet wat me te wachten staat. Na het bos, Buren en dan naar Nes. Dat ligt voor de hand. Het stuk vanaf Buren naar de finish ken ik. Tenminste .......... ik veronderstel dat dat hetzelfde stuk parcours is als dat van de halve. Ik zie het wel, maar het zou mij goed uit komen als ik geen "hobbels" meer tegen kom die een forse conditionele inspanning vereisen.

Het bos ligt achter mij en nu overzie ik een groot deel van het parcours. Tot aan Buren zie ik her en der verspreid lopers. De zon schijnt en de wind nog in de rug, niet dat er veel wind is, maar toch. Je kunt beter de wind mee dan tegen hebben. Het moet te doen zijn. In het dorp hier en daar een handje vol toeschouwers. Links af, het bordje 7 kilometer, rechts af, en de weg volgen. Dat schiet mooi op. Op het pleintje, in het centrum van Buren, het beeldje van Rixt van 't Oerd, de hoofdpersoon in een Amelander legende. Toevallig viel mijn oog erop, want erg groot is het beeld niet.

Rixt van 't Oerd woonde met zoon Sjoerd in een klein hutje ergens in de duinen, zij hielden zich in leven door strandjutten. Sjoerd vertrok naar zee, dit tot groot verdriet van Rixt. Rixt nam uiteindelijk wraak op de zee, omdat die haar zoon Sjoerd haar had ontnomen. Tijdens een stormachtige nacht liep zij met een lantaarn boven op het duin heen en weer. Een schip op zee zette koers op het licht in de hoop in veilig vaarwater te komen. Het schip strandde en viel uiteen. Niemand overleefde de schipbreuk. Rixt op zoek naar bruikbaar juttersgoed, trof daar het lichaam van Sjoerd. Zij rende krijsend de duinen in en verdween in het duister. Niemand heeft ooit meer iets van haar gezien, maar wel gehoord. Want als er een storm over het eiland raast, doolt haar geest nog rond en als je goed luistert, kun je haar wanhopig horen roepen: Sjoe oe oerd, Sjoe oe oerd!

Rixt van Oerd, legende van Ameland

Legende of geen legende, gelopen moet er worden en het stormt niet. Een bekertje water, een slok en dus weer verslikken. Hardlopen en drinken, ik leer het nooit, ik spreek mezelf vermanend toe; neem de tijd en wandel een paar meter en drink! Hoestend en proestend loop ik voort, wat een gedoe. Opeens het bordje met 8 km; dus nog maar twee. Een zoveelste blik op mijn horloge. Het tempo is wat gezakt, het is niet anders. Ik loop achter een tweetal en dat past mij goed vandaag. Een scherpe bocht naar rechts, ik glip binnen door en laat de twee achter mij. Ik zet een tandje bij, want ik wil en moet ze voor blijven. Rottige verkoudheid, moeizame ademhaling. Een parkachtige omgeving, een loopbrug over het water, mooie route. Ik zie vanuit een ooghoek rechts dat ik nog maar een kilometer te gaan heb. Opluchting, nog een vijftal minuten en dan is het voorbij. Als ik de laatste bocht heb genomen en recht op de finish boog afga, ben ik blij dat het er bijna op zit deze keer. Maar dat pakte anders uit..................

Meeloper

2e WINTERLOOP SNEEK

Sneek, winterloop, zondag 7 december 2014

Uitslagen 8.9km:   Mark Smit 34:30    Hans Jan Jasper 38:27    Dennis Schat 38:27
Ysbrand Valkema 42:56    Johan Sterk 43.00    Marcel Swart 44:53    Bert Rienstra 45:20
Nelie Jasper 45:29   Yvonnne Hiemstra 45:30    Lia Oppewal 47:30    Katinka Gerritsma 47:37
Anthoon Haagsma 47:40    Anita Bijker 48:53    Auke Wiersma 49:27    Wiep Wiersma  49:54
Dave de Jong 57:50

Hans Jan en Dennis in actie tijdens de 2e winterloop in Sneek

DE MORRA RUN

De Morra Run voor KiKa

Hemelum, voor een dag het middelpunt in de Zuidwesthoek op de zondag, de laatste dag van november. De Morra Run voor het goede doel. Kinderen Kankervrij is een stichting die tot doel heeft om de genezingskans in 2025 naar 95 procent te brengen. Loopgroep Sneek is vertegenwoordigd met Dave de Jong, Durk Brouwer, Tialda Brouwer, Henk Groen, Hans Jan Jasper, Ysbrand Valkema en Frank Klasen.

 

Startplein één en al bedrijvigheid

Het weer is goed, geen wind, weliswaar koud, maar zeker niet onaangenaam.

Een afwisselend parcours, vanaf zeeniveau tot een zevental meter erboven en via het Galamadammen aquaduct een paar meter er onder. Een goede organisatie en verzorging voor de 400 deelnemende wandelaars en hardlopers. Dus geen enkele reden tot klagen. De wandelaars waren al enige uren onderweg toen de hardlopers voor de 16,1 km om 13 uur 45 van start gingen, de wedstrijdlopers voorop voor de prijzen en daarachter de rest met de illusie dat ook zij nog voor een prijs in aanmerking kunnen komen. Om 14.00 uur gingen de lopers voor de vijf en tien km van start. Natuurlijk voorop de prijslopers en daarachter zij met de eerder benoemde illusie. Ondanks een temperatuur van rond de nul graden zijn er toch altijd die lopers die in een zomers tenue aan de start verschijnen. Het merendeel heeft alle ledematen bedekt en is voorzien van  handschoenen  en een muts.

We starten achterin, Hans Jan wat verder naar voren. Hij is nu eenmaal een maat te groot voor ons. Wij dekken ons in voor een teleurstellend resultaat en zeggen dan ook nadrukkelijk tegen elkaar dat we voor ons plezier meedoen. Dat is ook zo, maar we hopen natuurlijk op een  snelle tijd, althans voor ons doen. Zo gaan we dus op weg voor de zestien kilometer en nog wat.

Een prachtig omgeving voor een mooi parcours

Eerst richting Bakhuizen, even een klimmetje, een stukje vlak, een vals plat en dan zijn we het dorp uit. Het is stil op straat, geen mens te bekennen, alleen die vrijwilliger die ons moet behoeden voor de verkeerde afslag op de driesprong het dorp uit. Hans Jan is al in geen velden of wegen meer te zien. We lopen met z'n drieën, met een tiental meters voor ons een groep die spoedig uit elkaar valt en vlak achter ons een groep van onbekende grootte. We halen een voor een de uiteengevallen lopers van de groep voor ons in, een vrouw haakt aan. Even later lopen we over de Rijsterdyk naar de Smitsleane. Over een fietspad "dalen" we af naar de doorgaande weg (Mientwei) naar Rijs. Het fietspad naast de Mientwei is opnieuw geasfalteerd. Dat is beslist niet onaangenaam en geeft voeding aan ons plezier. Met z'n vieren vervolgen we in een rap tempo onze weg. We wijzen elkaar op het prachtige en overzichtelijke parcours en op de vergezichten. Het lopersveld ligt inmiddels helemaal uit elkaar. Fel en opvallend gekleurde shirts van collega lopers verspreid in het landschap zijn de bakens die ons vertellen waar we langs moeten.

Als het lekker loopt, is zo'n loper die je op grote afstand ziet geen probleem, maar als het wat moeizamer gaat, is het op z'n zachtst gezegd niet prettig. Je blokkeert en in je gedachten ben je alleen maar bezig met zuchten en steunen over het hele eind dat je nog moet.

Morra Run voor Kika

Ons vrouwelijk gezelschap is wat achter gebleven, met z'n drieën "rennen" we voort. Ruim voor de Galamadammen zijn we nog maar met z'n tweeën. Ik heb het nu wat moeilijk, mijn knie zeurt. Ik stel Ysbrand voor dat-ie er maar vandoor moet gaan. Onder het motto samen uit en samen thuis weigert-ie om ook maar een stap harder te lopen. Zo bedwingen we eendrachtig het aquaduct en lopen we vervolgens over het fietspad langs de Morra. Het pad kronkelt in zuidelijke richting, dan buigt het af naar het westen om tenslotte ons noordwaarts naar Koudum te brengen. Maar zover is het nog niet. Ik dring er nogmaals op aan dat mijn "maat" mij zijn hielen laat zien, maar daar wil-ie ook nu niets van weten. Ik zal dan ook verder maar niet meer aandringen. Een heel eind voor ons loopt eenzaam en geheel alleen een vrouw in het roze. We besluiten, zonder dat we het hardop uitspreken, dat zij "onze prooi" zal worden en nog wel voordat we weer bij de Galamadammen zullen zijn. We lopen tenslotte voor ons plezier! We zetten dus een tandje bij en langzaam maar heel zeker lopen we op haar in. We zijn Koudum nog niet uit of we hebben haar te "pakken". Het voetpad langs de weg is smal, dus we blijven uit beleefdheid en het uitzicht achter haar. Als ze voor de tweede keer ons laat weten dat we haar maar voorbij moeten gaan, voegen wij de daad bij het woord en gaan er vandoor. Mijn knie is gestopt met zeuren en vrolijk fluitend "rollen we bergafwaarts" met grote passen de tunnel in. Omhoog gaat dat bij mij een stuk minder makkelijk, zodat ik het vrolijk-fluiten maar achterwege laat. De bovenbenen laten duidelijk weten dat het mij moeite kost. Ook mijn ademhaling slaat even op hol. Toch is het wonderlijk hoe snel het herstel intreedt, want we lopen nog geen dertig meter "vlak" of de benen en de ademhaling doen weer normaal. We naderen het 14 km punt en dat schenkt de burger nog meer moed. Ik geniet, wij genieten van het uitzicht rechts over de Morra en links over de weilanden. In de verte dobberen op het water vele eenden die zich voorbereiden op de winter. In de berm scharrelen af toe wat meerkoeten en een enkel waterhoentje. De laag hangende bewolking heeft de wereld om ons heen in een grijze nevel gehuld. We zien desondanks duidelijk de glooiing in het landschap. Ik

realiseer me dan plotseling dat vele duizenden jaren geleden een gletsjertong met enorme kracht langzaam maar zeker dit schitterende landschap heeft veroorzaakt. Links van ons Hemelum op hoogte en rechts Koudum op hoogte, opgestuwd door de zijkanten van een geltsjertong en daar tussenin de Morra, laag, waar de gletsjer zelf voor de diepte heeft gezorgd. Lang kan ik er niet bij stil staan; we moeten voort. Mijn metgezel heeft even afstand genomen van mij en mijn gedachten; hij lijkt er van door te gaan. Ik doe mijn best het gat van een tiental meters niet groter te laten worden. Dat lukt me redelijk, maar op de laatste paar honderd meter moet ik hem toch echt wel laten gaan. Dan bedenkt-ie zich en houdt in. "Samen uit, dan ook samen thuis", en zo stormen we op de finish af. Hij, terecht, een seconde sneller dan ik. Wat hebben we geweldig en met plezier gelopen!

 

Henk Groen in actie tijdens de Kika Run

Eenmaal goed en wel weer helemaal bij de tijd horen we de tijden die Erik Negerman en Ylona Kruis hebben neer gezet; beiden een parcours record. We buigen deemoedig het hoofd. Gelukkig hebben we daar onderweg geen weet van gehad. Hans Jan is natuurlijk ook al lang binnen. Even later lopen we hem tegen het lijf en als we zijn gelopen tijd vernemen, besluiten wij tweeën  definitief dat we geen wedstrijdlopers zullen worden. Maar we kijken terug op een plezierige loopevenement. Dat geldt zeker ook voor de anderen als ik de foto's mag geloven.

Meeloper

KIKIRUN HEMELUM

Kikarun Hemelum, zondag 30 november 2014

Uitslagen: 5km Durk Brouwer 29.53  Dave de Jong 32:49  10km Henk Groen  53:42

Tialda Brouwer  1:00:11  16km Hans Jan Jasper  1:12:19  Ysbrand Valkema  1:24:38

Frank Klasen  1:24:38

Gezellig startplein in Hemelum

AMELAND TRAININGSDAG

Lekker hardlopen en voor paal (12) staan

Als je voor dag en dauw je benen over de rand van je bed laat zakken en met warme voeten op een koude grond stapt om even later geeuwend onder de douchen te gaan, dan heb je even de neiging om het (loop)bijltje er bij neer te gooien. Stijfheid is je ook deze ochtend niet vreemd, maar eenmaal onder de warme douche voelt het weldadig aan en geef je je over aan de dag.

Wat beweegt een mens om op een willekeurige zaterdag vroeg op te staan, vroeger dan gebruikelijk op elke andere doordeweekse dag? Het is donker en op straat is er nog niet veel leven.

In de auto op weg naar Holwerd hebben we het er over, over wat de dag ons zal brengen. We wisselen wat persoonlijke anekdotes uit en voordat we het goed en wel in de gaten hebben, staan we voor de slagboom van het parkeerterrein in Holwerd.

Geduldig wachten

We zijn niet de eersten, ook niet de laatsten. Een welgemeend goede morgen over en weer en daarna schikken we ons in ons lot. Geen veerboot nog te bekennen. Dus geduldig wachten. De een na de ander arriveert. Karin streept de namen af en Arjen regelt dat we door de "douane" kunnen. We schijnen kompleet te zijn.

Aan boord een plek zoeken. Dat valt mee, plaats genoeg. De koffie is van een bedenkelijke kwaliteit, maar de aanwezigheid van vele bekenden verzacht een boel met als gevolg dat de stemming alleen maar toeneemt. 

Groepsfoto

Arjen heeft zich met zijn secondanten die hem vandaag terzijde zullen staan om de meute in goede banen over Ameland te leiden, in een apart hoekje terug getrokken. Durk, de routespecialist, ontvouwt de kaarten, waarop de te lopen afstanden met de knelpunten duidelijk zijn ingetekend. Ze buigen zich over de knelpunten, afslag van de 5 km naar het strand, de afslag van de 10, die van de 13 en tenslotte die van de 17. Veiligheid voorop. Het kan niet misgaan. Ze halen herinneringen op aan vorig jaar. Taken worden verdeeld en iedereen wordt op het hart gedrukt de "kudde" in de gaten te houden en niet uit het oog te verliezen. Tempoverschillen zullen vooral op de wat langere afstanden mogelijk wat problemen kunnen opleveren. Ze zullen moeten proberen de eigen groep bijeen te houden tot de afslag naar het strand. Daar kan iedereen dan min of meer zijn gang gaan, want verkeerd lopen of verdwalen is niet mogelijk. Door lopen naar paal 12 en daar van het strand af. Dat kan toch niet zo moeilijk zijn.

Een handvol oudgedienden informeert belangstellend naar de route van hun voorkeur. Opluchting maakt zich van hun meester. De polder wordt gemeden, het saaiste deel van Ameland dat wel bedwongen moet worden als je deelneemt aan de Adventure Run. Maar dat is van later zorg.

De 13 en 17 kilometer groepen op pad richting Buren

Eenmaal van boord spoeden we ons naar Nes, naar de sporthal. Gisteren was het mooi weer. Vandaag is het bewolkt, er valt een "snitterke", overeenkomstig de voorspelling van Piet P., maar dat mag de pret niet drukken.

De sporthal. Verkleden, waardevolle spullen achter slot en grendel, de groepsfoto, de gezamenlijke warming up, de route bespreking in aparte groepen en dan op weg. Het kan niet misgaan hebben ze gezegd. De vijf km, onder leiding van Durk loopt volgens plan, de 10 km wijkt al na een paar km af, begeleider Henk schijnt het niet in de gaten te hebben en Karin als het te laat is. Niks zeggen en gewoon verder gaan. Onoverkomelijk is het niet en het worden ook niet meer kilometers. Dat is anders bij de 13/17 groep. De eerste 10 km verloopt probleemloos, de stemming is vrolijk en het loopt op rolletjes. Op een driesprong naar rechts, dat klopt en dan vrijwel meteen weer links af. Volgens Frank staat er geen bordje met Grootvaarwaterweg en dat zou toch moeten. Dus nog maar even rechtdoor. De volgende afslag naar links wordt vol overtuiging niet overgeslagen. De kudde volgt. Arjen roept na een honderdtal meters de groep tot de orde. Er volgt overleg, twijfel! Dus omkeren en vijf honderd meter terug. We nemen de eerste de beste afslag rechts. We besluiten dat dat de Grootvaarwaterweg dan moet zijn. Gelukkig protesteert er niemand! Na ruim een kilometer wordt het Jan Sietjespad bereikt. Het klopt, volgens Arjen en Frank, algemene opluchting. Er wordt genoten van de landschap, gepraat over koetjes en kalfjes en een afweging gemaakt over al of niet afslaan voor de 13 kilometer. Dan is het zover. De splitsing. Tien lopers blijven er over voor de 17. Het tot nu toe rustige duurlooptempo is blijkbaar niet voor iedereen vol te houden. Er ontstaat een kopgroep die begeleid wordt door Arjen op de fiets, beducht voor de juiste afslag naar het strand. Die mag je niet missen, want dan kom je op het Oerd en ben je voorlopig nog niet thuis. Het peloton volgt op gepaste afstand. Wellicht is controle op doping in de nabije toekomst noodzakelijk, want het gat tussen de koplopers en de rest wordt groter en groter.

Verzamelen voor het strand, 10 km groep.

Het strand ligt er stil, breed, vlak en verlaten bij. Het is een groot plezier hier te mogen te mogen lopen. De zuidoosten wind is een steuntje in de rug. Het uitzicht over zee is prachtig, de grauwheid van het water wordt opgefleurd door de witte schuimkoppen van de golven, meeuwen boven de scheiding van water en strand en op de waterlijn een enkele strandloper op zoek naar voedsel. Het is stil om ons heen, een stilte die alleen wordt verbroken door het krakende geluid van de scheermessen die we onder onze voeten onvermijdelijk kapot trappen. De zon heeft het moeilijk, maar dat deert ons niet. Wij lopen, wij kunnen niet meer stuk, we vergeten de vermoeidheid, we kennen geen pijntjes. Af en toe wat groepjes wandelaars, een enkele hond, iemand met een vlieger, meer is er niet. Iedereen loopt in zijn eigen tempo, van een groep is al lang geen sprake meer, hooguit van heel kleine groepjes, maar allemaal op weg naar paal 12. Althans..........!

Richting het Oerd

Het zal de vermoeidheid zijn, het verlangen naar het terras, de onbedwingbare drang om te winkelen, de lekkere trek, een kop warme chocolade met slagroom, een glas wijn of een potje herfstbier, maar paal 12 wordt lang niet door iedereen gehaald. Alleen de groepen van Durk en Karin/Henk hebben zich aan de opdracht gehouden. Tja, de rest, wat heeft die gedaan? Een strandpaviljoen. Dus.....dat moet het zijn, daar moet paal 12 zijn, dat kan niet anders. Even is er nog wat twijfel, maar dan nemen ze de bijbehorende strandafgang. Boven op het duin is alle twijfel voorbij. Zo moet het ongeveer gegaan zijn. Indachtig het spreekwoord "als er een schaap over het duin is, volgen er meer". Dat blijkt ook nu maar weer.

Ondertussen staat Arjen bij paal 12, moederziel alleen. Hij wacht, veel is er niet te beleven. Wat heen en weer drentelen. In de verte turen of ze al komen. Ze komen niet. Berichtje van Karin:

 "Waar ben je? Groep 13 is al enige tijd binnen en 17 nu ook!" Opluchting, een lichte ergernis, veel meer verbazing en een allesoverheersende vraag hoe dit toch mogelijk is. "Sta ik hier voor paal, we hebben het toch goed afgesproken?!", mompelt hij hardop.

Het blijkt dus mogelijk te zijn, het is geen afgesproken werk, terwijl het zo duidelijk is gezegd: "Bij paal 12 van het strand! Zo moeilijk is het toch niet?" Neen, zo moeilijk is het niet, maar het is wel gebeurd. Natuurlijk is er geen opzet in het spel. Er is gewoon niet verder gekeken dan de eigen neus lang is. Zo gaat het toch altijd? Arjen heeft zich inmiddels al lang weer geschikt in zijn eigen lot; zijn stemming heeft er niet onder geleden. Iedereen is tenslotte weer binnen.

Paal 12 en een verlaten strand

Om goed twee uur verlaten de laatsten de sporthal. Op het terras bij Van Heekeren is het goed toeven. De vuurpotten branden en diegenen die daar niet genoeg aan hebben, kunnen nog altijd gebruik maken van de overal aanwezige warmtestralers.

Misschien hier en daar wat stijfjes, misschien wat  moe, maar in ieder geval voldaan laat ieder voor zich de dag in gedachten voorbij gaan.

Het was een prachtige loop, geen spijt van het vroege opstaan, het was gezellig onderweg, het weer werkte mee, de stemming was goed, geen last van een blessure, een fijne en zorgeloze dag. Het was lopen met plezier. Behulpzame hardloopcollega's die er zelfs aan gedacht hebben wat reserve kleding mee te nemen voor als je een tight vergeten hebt, of een paar sokken, of een handdoek, die zich om je bekommeren als je het onderweg wat moeilijk hebt met het een of ander, die je moed in praten, die de stemming erin houden, die op je willen wachten als je van het rechte pad af moet voor een hoognodige sanitaire stop.  Begeleiders/trainers die mee fietsen en lopen, die je het juiste pad op sturen, die je een klein stukje verder laten lopen dan de bedoeling is.

De tijd vliegt en plotseling moet je opbreken. Een zucht, de harde werkelijkheid roept. De boot wacht niet. 

Tevreden stapt iedereen aan boord en daar hebben we het er met elkaar nog eens over, het was een top dag! Op weg naar huis. De gedachten al weer bij volgend jaar november. Weer op weg naar Ameland.

Meeloper

SLACHTERIN WOMMELS

Wommels, Slachterin, zaterdag 22 november 2014.

Uitslagen 5km. Mark Smit 16:52(3e)

Mark Smit(44) in actie tijdens de Slachterin