DE 60 VAN TEXEL, VERVOLG

Over een winterslaap, blessures, reserves, een tijdslimiet en vier etappes

Het is inmiddels februari 2015. De 60 van Texel ontwaakt. De namen van alle deelnemers, per team, moeten worden door gegeven. Arjen haalt de voorlopige teamindeling van stal. We inventariseren: Pieter woont in het buitenland, Martin is aan het revalideren van een breuk in een middenvoetsbeentje en Hieke is herstellende van een blessure. Arjen heeft in zijn oneindige voorzienigheid al een tweetal reserves gevraagd zich beschikbaar te houden; Jorrit en Johan. Binnen Loopgroep Sneek/IJlst ontstaat verhoogde activiteit. Er moet tenslotte weer wat gebeuren. De Facebook groep '60 van Texel' wordt opnieuw geactiveerd. De teams ontwaken uit de winterslaap en dan blijkt dat Pieter wel mee gaat doen, dat Martin voldoende hersteld is en mee doet, dat Hieke nog aan het revalideren is en zich moet afmelden. Achter de schermen wordt er druk overleg gepleegd over de groeps- en route indeling en over de strategie m.b.t. de tijdslimiet. De tijdslimiet is voor elk team 6,5 uur. Dat betekent dat iedere loper ruim anderhalf uur de tijd heeft voor zijn/haar afstand van 15 km. M.a.w. iedereen weet wat hem/haar te wachten staat: hard lopen!

Loopgroep Sn 1: Jorrit, Gerrit, Johan, Jouke;

Loopgroep Sn 2: Klaas, Frank, Ysbrand, Yvonne;

Loopgroep Sn 3: Richtsje, Frederika, Durk, Martin;

Loopgroep Sn 4: Marcel, Rudi, Kiki, Pytrik.

 

Start van de 60 van Texel

De eerste etappe is voor Jorrit, Klaas, Richtsje en Marcel:

De start vindt plaats vlakbij de veerhaven 't Horntje, om wat preciezer te zijn bij het gebouw van het NIOZ (Nederlands Instituut Onderzoek der Zee). Gezonde spanning over wat je te wachten staat. Maar die eerste vijf kilometer zijn een makkie. Alle tijd om in je ritme te komen en te wennen. Je gedachten de vrije loop; als dit het is........... Dan ruim 7 kilometer strand. Wat een vlakte. Eenzaam maar niet alleen. In het begin wat mul zand, maar 'uitgerust' van die 5 kilometer, is dat natuurlijk goed te doen. Eerst is het strand breed, allengs smaller. Kans op natte voeten. Daarom niet getreurd, meestal wind in de rug. Het strand is niet overal even hard, da's een tegenvaller. Hier en daar zak je weg. Het is niet anders. Bij paal 12 mag je van het strand. Opluchting. Een zanderige op en neer gang door de duinen. Het is zwaar, zand in je schoenen, maar het asfalt lonkt, op weg naar Bospaviljoen 't Turfveld'. Het zit er op.

De tweede etappe is voor Gerrit, Frank, Frederika, Rudi:

In afwachting van de komst van de eerste loper. Onrustig heen en weer geloop. Ah, daar komen ze. Het wisselen van de band met chip en dan op pad. Een drietal kilometers beschut. Geen vergezichten, dat komt later wel, bomen en struiken. Geen last van wind. Dan het pad door de duinen richting zee, valt mee. Strandovergang, eerst verhard, dan mul zand. Hinderlijk, zwaar, zand in je schoenen. Een handjevol toeschouwers. Het strand, breed genoeg om geen natte voeten op te lopen. Op zoek naar een harde ondergrond. Loslopende honden. Vijf kilometer later mag je eraf. Het is een verschrikking, steil omhoog, naar beneden, weer steil omhoog, weer naar beneden en dan weer omhoog en dan eindelijk afdalen. Een enkele toeschouwer met een blik van medelijden. Het is een stukje van misschien honderd meter, maar zwaar, buiten adem, pijn. Is dit leuk? Ja, dit is ook leuk. Eenmaal beneden links af over een wandelpad, breed niet echt verhard, maar gras, zand, steenslag, een open vlakte met mooie uitzichten, naar De Slufter. Nog even het duin over, steil. Daar had je even niet op gerekend. Nog klein sprintje en dan het 'stokje' overgeven aan je opvolger.

 

60 van Texel, strand

De derde etappe is voor Johan, Ysbrand, Durk en Kiki:

Opgelucht dat het eindelijk zo ver is. Vol vertrouwen ga je er van door. Je volgt het fietspad richting Vuurtoren bij de Cocksdorp. De eerste kilometers onder de duinen door is vlak, alleen wat kuilen en bobbels in het asfalt; dus uitkijken! Twee vingers in de neus. Maar ........... een paar kuitenbrekers van jewelste. De wind komt van alle kanten. Als je denkt dat je het gehad hebt, dan nog een stukje vals plat en vervolgens weer wat steiler omhoog, weliswaar geleidelijk, maar lang.

Eenmaal weer op de 'begane grond' slaak je een zucht van verlichting. Even later merk je dat je buiten de waard hebt gerekend: de dijk omhoog. Het uitzicht vergoedt veel maar niet de pijn in je bovenbenen. Weer naar beneden om over de weg naar de Cocksdorp te gaan. Onderweg vermoed je al dat je weer de dijk over moet. Dat klopt, maar het went. Bij kilometer 14 mag je er nogmaals overheen, maar aan alles komt een eind. Die laatste kilometer mag je lekker 'uitrusten'.

 https://www.youtube.com/watch?v=a2ojEkiuN1M

Etappe 4 voor Jouke, Yvonne, Martin en Pytrik:

Via de dorpen Oost en Oosterend naar Oude Schild. Het lijkt zo gemakkelijk, maar de wind kan je hier behoorlijk dwars zitten. Vooral vanaf kilometer 6 naar kilometer 11 zou je kunnen genieten van de uitzichten over het Wad, het is ploeteren tegen de wind in. In gedachten ben je al bij de finish. Je vervloekt de wind. Hoeveel tijd heb je nog om binnen de limiet finishen? Je bent tenslotte de laatste loper en de plicht om niet te verzaken. Je gedachten gaan naar de finish, de euforie, de toeschouwers, je mede teamleden, muziek. Ze staan je op te wachten. Feestelijk. Het ontlokt je een glimlach, maar je bent er nog niet. Je verlaat Oude Schild. In de verte, kijkend over je rechter schouder aan de horizon het silhouet van Den Burg, de verlossing. Na 13 kilometer verlaat je voorgoed de Waddendijk en dan krijg je het nog even voor de kiezen: De Hoge Berg, het tempo zakt, een enkeling om je heen wandelt, dat is je eer te na, maar je snelheid ben je kwijt, soepel gaat het niet. Pijn, zwaar hijgen, het snot voor de ogen. Dan realiseer je je dat je ook nog de meeste kilometers moet maken. Eenmaal boven slaak je een zucht van verlichting. Je hebt nog een kilometer om op adem te komen om net te doen alsof je je monter en fit voelt, want zo laat je het talrijke publiek weten dat het een peulenschilletje was.

Wordt vervolgd

Meeloper

DE 60 VAN TEXEL

Over afzien, lijden, sfeer, uitdaging en een plan

Het is Pasen, om precies te zijn 2de Paasdag 2013. Mooi weer, de zon schijnt, een stevige bries, maar niet hinderlijk. Ik sta, wij staan op Texel, bij de start van de 60 km over het eiland. Niet dat ik van plan om mee te doen. Ik ga iemand begeleiden en ik niet alleen. Ook Arjen en Karin zijn van de partij. Arjen en ik op de fiets, Karin met de vrouw en de kids van diegene die we begeleiden met de auto. Wij, begeleiders, hebben er zin in, onze hardloper, een held in onze ogen, ook.

Het is al weer een paar weken geleden dat Arjen terloops meedeelde dat hij als begeleider mee zou gaan doen met de 60 van Texel. Zestig kilometer hard lopen! Wat moet ik me daarbij voorstellen, wat een eind, hoe houdt een mens dat vol? Om dat te weten te komen heb ik mezelf ook aangeboden als begeleider. Aldus geschiedde.

 

De haven van Oudeschild

Daar stond ik dan, wat onwennig en vol bewondering kijkend naar al die hardlopers. Het maalde maar in mijn hoofd: zestig, zestig.......... Er zijn er ook die dat nog niet genoeg vinden; zij lopen dezelfde route in omgekeerde volgorde nog een keer. Dan moet je toch wel een beetje 'gestoord' zijn, of niet soms? Aan een enkeling kon je wel zien dat ze wel wat gewend waren. Afgetraind, mager als een lat en een blik in de ogen "van kom maar op, starten maar".

Onze man, z'n eerste keer zo'n afstand, ogenschijnlijk vol zelfvertrouwen, rustig keuvelend en luisterend naar de adviezen van Arjen. De start en weg zijn ze. Wij sluiten aan als de laatste over de startlijn is, maar dan op de fiets. Een rustig tempo. We willen niemand hinderen. Na een kilometer heeft iedereen wel zijn eigen ritme te pakken. Kleine groepjes lopers. Er vallen gaten in het veld. We zoeken onze man. Praten wat met hem. 'Het gaat goed', zegt-ie en wij geloven hem. Dan nemen we voor een tijdje afscheid. Zij gaan de duinen in, op naar het strand. Over een kilometer of 7 à 8 treffen we ze wel weer.

Wij fietsen, samen met alle andere begeleiders, op ons gemak naar de plek waar de lopers het strand verlaten. Daar zullen we op ze wachten.

In gedachten loop ik het parcours. Bij paal 9 het strand af dan op naar de Westerslag, weer het strand op tot voorbij De Koog vervolgens via de Slufter op weg te gaan naar de Vuurtoren en langs het Wad op weg naar Oosterend en Oude Schild om tenslotte via de Hoge Berg op weg naar de finish in Den Burg. Fietsend vind ik het al een eind, laat staan hard lopend.

Na het strand weer verenigd

We staan te wachten. De een na de ander komt langs. De meesten lopen alleen, hier en daar slechts een groepje van hooguit 3 à 4 man. De eerste vrouw en even later onze man. We geven hem wat te drinken en wat te eten. Al lopend en pratend met ons werkt hij het rustig weg. Het gaat goed, al was het zwaar op het strand. Het tempo is het tempo van een rustige duurloop. Wij peddelen op de fiets op ons dooie gemak dan weer naast en dan weer achter hem. Het gaat goed, met iedereen zo te zien.

Als de lopers na een kleine 20 km weer het strand op gaan, hebben wij het er even over: "geweldig, leuk, de moeite waard, prima sfeer". We krijgen zelfs even, heel even maar, zin om mee te doen. Een idee wordt geboren: over 2 jaar gaan we proberen een team op de been te brengen om mee te doen aan de estafette; dat lijkt ons haalbaar. En zo is het gekomen.

 

Tussen 35 en 42 km, elk klimmetje doet pijn!

We zijn opnieuw verenigd met onze loper. Kilometer na kilometer verstrijkt, dat is af te lezen op de gezichten van velen. Ups en downs, inzinkingen, hier en daar moeizame voortgang, water, eten, een eerste uitvaller. Wij zijn bij elke verversingspost blij dat we even van de fiets kunnen, even lopen, de benen strekken, het zitvlak rust gunnen.

We verlenen hier en daar aan wild vreemden ook wat hand- en spandiensten, reiken wat water aan, nemen een lege fles, een wikkel van een energiereep in ontvangst en zorgen voor wat afleiding door een gesprekje aan te knopen. Inspanning verbroedert!

Het is een lange dag geworden, onze man heeft het binnen de tijdslimiet gered, al zag het er op een gegeven moment naar uit dat het niet zou lukken. Regelmatig wat eten en drinken en de vele motiverende monologen van Arjen hebben hem er door gesleept.

 

Tussen 45 en 60km, afzien en nog eens afzien

Gedurende die lange dag heb ik me verschillende keren onderweg afgevraagd wat een mens bezielt om dergelijke afstanden hardlopend af te leggen. Is het het wedstrijd element, de strijd om als eerste over de finish te gaan? Dat is toch slechts voor een handvol lopers weggelegd. Zeker 95 procent koestert geen enkele illusie wat dat betreft, maar waarom dan? Op mijn vraag bij 'onze man' naar zijn motivatie blijft hij het antwoord schuldig. Hij haalt slechts zijn schouders op en zegt dat het hem 'leuk' lijkt, dat-ie nieuwsgierig is of hij dat ook kan zo'n eind hardlopen.

Ik heb hem onderweg zien lijden en met hem vele anderen. Ik heb ze gezien die bij een verversingspost de schoenen uit hadden getrokken en de voeten masseerden, blaren verzorgden, met het hoofd in de handen minuten voorover gebogen hebben gezeten. Ik heb gezien dat ze moeizaam opstonden en om met de moed der wanhoop het ene been voor het andere te zetten. Er waren er ook, velen zelfs, die vrolijk fluitend na een paar slokken energiedrank, water en een banaan welgemoed weer op pad gingen. Ik heb met deze en gene gesproken en gevraagd naar het hoe en het waarom. Wat me het meest is bijgebleven van die gesprekken is: uitdaging, leuk, mooi parcours. Ik kan er niet meer van maken. Al fietsend en pratend met Arjen kom ik, komen wij tot de conclusie dat 'het wel wat heeft', en dat de sfeer is geweldig.

 

Tot over twee jaar?

Het is 1 september 2014. De inschrijving voor de 60 van Texel (6 april 2015) is weer open. Loopgroep Sneek/IJlst was op de hoogte. Binnen de kortste keren hadden zich 16 enthousiastelingen gemeld. Arjen stelt de teams samen, wijst de captains aan en verzorgt de inschrijving. Meer hoeven we niet te doen. De werkelijke inspanning moet pas over 6 maanden geleverd worden. De 60 van Texel gaat de winterslaap in.

Wordt vervolgd,

Meeloper