IK LOOP IN...........ORIO (GOLF VAN BISKAJE)

De golf van Biskaje is berucht bij zeevarenden en beroemd bij landrotten. Zeelui mijden die hoek tussen Frankrijk en Spanje als het even kan. Het kan er spoken met een onberekenbare golfslag met als gevolg dat je blij mag zijn dat je met schip en al, weliswaar geradbraakt, zonder veel averij uit de strijd te voorschijn komt.

Landrotten hebben liever vaste grond onder de voeten. Een rotsachtige kust, met prachtige baaitjes en met een zandstrand bieden volop gelegenheid om te genieten van dat deel van de Atlantische Oceaan. Langs de gehele kust pittoreske vissersplaatsen met prachtige boulevards, niet alleen verbonden met elkaar door een smalle kustweg, maar evenzeer door wandel- en fietspaden.

Ik ben in een van die plaatsen en ben van plan vandaag te gaan hardlopen. Vanaf de camping kan je via een fietspad, die overgaat in een brede boulevard naar het dorp lopen. Niet ver, maar ver genoeg voor een gedegen voorbereiding op het pad dat ik feitelijk wil proberen te lopen. Het begint bij het strand en gaat steil omhoog in oostelijke richting om vervolgens om een bocht te verdwijnen. Gisteren aan het eind van de middag zag ik daar een paar lopers naar beneden komen. Het maakte me nieuwsgierig.

 

Orio haven

Het is bewolkt, een temperatuur die niet erg 's zomers is, maar om te lopen prima. Opgewekt begin ik aan mijn warming up. Ik volg in een gezapig tempo het fietspad richting het dorp. Rechts van mij de jachthaven. Ik ontwaar een Nederlandse vlag op een van de jachten, tussen wat Engelse en Franse en uiteraard Spaanse en Baskische vlaggen. Als ik de jachthaven achter mij heb gelaten loop ik over een stukje niemandsland tussen prachtige bloeiende bomen en struiken naar de boulevard. Misschien is boulevard een te grote benaming voor het geasfalteerde pad dat langs de rivier stroomopwaarts mij naar het dorp brengt. Als ik de eerste huizen nader gaat de boulevard over in een straat met vrij veel verkeer. Ik besluit om om te keren. Nu de rivier links en wind tegen. Ik houd me gedeisd, want over een enkele kilometer 'moet' ik omhoog.

 

Orio, camping

Ik haal adem, ik haal diep adem, richt mijn blik omhoog, slaak een diepe zucht en begin aan mijn missie omhoog. Kleine pasjes, zoekend naar het juiste ritme, neem ik de eerste honderd meter. Een haarspeldbocht, nog wat steiler. Het gaat, ik loop niet heel hard, maar wandel niet. Dat doet een man met z'n hond, hij vordert langzaam, heel langzaam en als ik hem voorbij loop, lijkt het of hij stil staat. Hij beantwoordt mijn olà, met eenzelfde olà. De hond blijft bij de baas en daar ben ik niet rouwig om, want hij zag er wat woest uit. Het deed me denken aan de zo genaamde -en het zelf verzonnen ras van een- Spaanse Herder van een man die ik ooit eens ontmoette. Die hond 'lachte' naar iedere voorbijganger en als-ie niet aan de riem werd gehouden dan was je leven je niet zeker.

Ik ga vrolijk verder, af en toe een blik op zee en, naarmate ik vorder, op de steile rotsen die de golven doeltreffend een kopje kleiner maken. Hoger en hoger ga ik en dan een bocht om. Gelukkig een stukje naar beneden, zodat ik wat op adem kan komen. Het is een herhaling van zetten, een vijftigtal meters, soms wat meer, omhoog om dan na een twintig meter naar beneden om aan de volgende klim van vijftig of meer meters te beginnen. Naar boven gaat het langzaam, genoeg tijd om de ergste kuilen en stenen te ontwijken, naar beneden goed uitkijken waar jij je voeten neer zet met de rem erop. Bij iedere klim omhoog heb ik meer moeite. Ik heb me voorgenomen net zo ver te gaan totdat ik moet gaan wandelen.

adembenemend uitzicht

Het einde nadert, sneller dan ik gehoopt had. Even een stukje omhoog wandelen en rustig om mij heen kijken. De zee ver beneden mij, een schip aan de horizon, en als ik mij omdraai een baai verder een dorpje geplakt tegen de berghelling.

Op de weg terug is het het noodzakelijk voorzichtig te werk te gaan. Langzaam, de rem erop. Adembenemende uitzichten. Gemakkelijk is het niet, kuilen, stenen, boomstronken en uitgesleten geulen van het regenwater. Het kost kracht en energie. 'Beneden' aangekomen loop ik nog wat uit om de benen wat rust te gunnen.

Het was heftig, maar de moeite waard.

Meeloper

IK LOOP IN..........ST. AUBIN SUR MER (NORMANDIË)

Het is 6 juni 1944, oorlog in alle hevigheid; D Day!!! Bommenwerpers vliegen af en aan en laten hun 'bagage' vallen boven de kust van Normandië. Op zee een vloot van geallieerde schepen. Vliegtuigen met parachutisten. Kanonnen en ander geschut op de Atlantic Wall in de hoogste staat van paraatheid. Landingsvaartuigen bereiken de kust; jonge soldaten springen van boord en waden richting strand. Kanonvuur vanaf land. Het is een wonder dat zoveel manschappen het strand bereiken; menigeen haalt het niet. Eenmaal op 'het droge' veelal een gevecht van man tegen man. Het moet een verschrikking geweest zijn op de stranden van Normandië.

St. Aubin Sur Mer, toen

Vandaag bijna 71 jaar later loop ik daar langs de kust. Een prachtige boulevard, kilometers lang, prachtige vergezichten. Alles, maar dan ook alles doet je denken aan die periode. Talloze monumenten, gedenktekens met rijen namen van gevallenen, foto's van de landing en van gedecoreerde veteranen die nog eenmaal op de plaats des onheils hun herinneringen ophalen. Vlaggen van de USA, UK en Canada (de geallieerden), van Frankrijk, België, Nederland (de bezette landen) wapperen overal. Geschutskoepels en grote, diepe kuilen van bom inslagen, oude legertanks en kanonnen, je kunt er niet om heen. Weer een gedenkplaats: Canadian House. Dit is het eerste huis dat door de geallieerden op het vaste land heroverd werd op de Duitsers; het kostte 100 (!!!!) Canadezen hun leven. En last but not least, de begraafplaats waar veel, heel veel geallieerde soldaten in een park achtige omgeving de laatste rustplaats hebben gekregen. Indrukwekkend.

St. Aubin Sur Mer, nu

In zo'n omgeving loop ik hard en ik niet alleen. Talloze, maar dan ook talloze hardlopers in alle leeftijden (zo te zien) lopen van noord naar zuid en van zuid naar noord. We groeten, het doet er niet toe uit welk land afkomstig, blank, bruin of zwart, met een handgebaar en/of met 'bonjour'. Ook nu weer kom ik tot de slotsom dat hardlopen verbroedert. Dat doet goed.

Ik loop in zuidelijke richting. Eerst is er een boulevard, breed. Links van mij de huizen en rechts een breed strand en dan de zee die er kalm bij ligt. Op de boulevard enkele terrasjes van de cafeetjes. Wandelaars, fietsers en natuurlijk wij, de hardlopers. Iedereen met een eigen doel, eigen gedachten, misschien, zoals ik, terug in de tijd: jonge soldaten, niet wetend wat hun te wachten stond. Misschien zeeziek, overstappen op een landingsvaartuig, over boord, kanon- en geweervuur, bommenwerpers, parachutisten en .................

"Boven land pakken zich donkere wolken samen"

De boulevard gaat over in een parkje, nog geen honderd meter, dan weer een boulevard, maar minder druk. Het is duidelijk dat de bewoonde wereld hier langzaam maar zeker op houdt te bestaan. Een overgang naar het duingebied, althans niet wat wij duinen zouden noemen. Het is meer een rug van zand begroeid met wat helmgras en wat lage struikjes van een voor mij onbekend 'ras'. Een pad, een voet breed, zanderig. Ik loop, kijk om mij heen: links het glooiend landschap met het geel van het koolzaad, het groen van het weiland en het okergeel van de akkers. Rechts het strand en de zee en in de 'verte' het volgende dorp. Het voetbreed pad gaat over in een breed wandelpad en even later weer, aan de rand van het dorp in een boulevard. Als ik na een tweetal kilometers het centrum van het dorp nader, kom ik uit bij een haventje met vissersschepen. Op de kade, kramen met vis in alle soorten en maten, met een verscheidenheid aan schelpdieren, met krabben en kreeften. Vissersschepen lossen hun lading, de kooplieden prijzen hun waar, toeristen bevredigen hun nieuwsgierigheid en autochtonen doen hun inkopen.

Ik keer terug langs dezelfde route, maar met een ander uitzicht; het wordt vloed, de zee neemt langzaam bezit van het strand, de zon schijnt, maar echt warm wil het niet worden. Boven land pakken zich donkere wolken samen, de wind zet een tandje bij. Regen wordt er niet verwacht, maar je weet het nooit. Ik maak dat ik 'thuis' kom.

Meeloper

IK LOOP IN............RENESSE

De Vuurtorenloop heb ik inmiddels mentaal en fysiek achter mij gelaten. Vandaag trek ik de schoenen maar weer eens aan. Volgens het trainingsschema zou ik nu toe zijn aan een intervalprogramma. Burgerlijke ongehoorzaamheid speelt mij parten; de omgeving is zo uitdagend mooi. Ongestraft mag ik vandaag eens doen wat me onderweg invalt.

Zo ga ik vroeg op pad in een opperbeste stemming. De zon schijnt, er is weinig wind en de vogels fluiten. De natuur is wel wat verder dan bij ons in het Noorden. Paardebloemen, madeliefjes, boshyacinten en boterbloemen lachen je te gemoed. Ik verlaat het asfalt en neem het voet-, fietspad

Renesse, bloemenpracht

door de duinen. Geen mens te zien op dit vroege uur. Het pad kronkelt en glooit door een schitterend duinlandschap. Ik loop in westelijke richting. Rechts de hoge duinen, de bescherming tegen een mogelijk oprukkende zee. Ze zijn volledig begroeid met helm, met duindoorn, lage wilgenstruiken en daar bovenuit af en toe een enkele berk en els. Links het glooiend duinlandschap dat geleidelijk overgaat in een polderlandschap, begroeid met vooral allerlei soorten grassen. Het is wat gaan waaien vanuit het westen. Ik prijs me gelukkig dat ik loop over dit prachtige parcours. Mijn nieuwsgierigheid kan ik niet bedwingen bij de eerste de beste duinovergang. Ik 'klim' omhoog om eenmaal boven een moment te genieten van het uitzicht over een breed strand en de zee. Op het strand, ver weg aan de waterlijn, ontwaar ik iemand met zijn hond. Zal ik wel, zal ik niet. Ik besluit om niet het strand op te gaan. Met lange passen rol ik het duin af om mijn pad in westelijke richting te vervolgen. Ik heb er inmiddels een viertal kilometers op zitten. De 'verhogingen' op mijn weg worden hoger en talrijker. Ik bedwing ze op mijn gemak. Tenslotte loop ik voor mijn plezier. Ik ontmoet de eerste collegae hardlopers. We groeten, zoals gebruikelijk.

"het uitzicht"

Even later de eerste fietser; muts op en handschoenen aan. Enige verbazing en verwondering. Ik loop er luchtig bij in korte broek en in shirt met dito mouwen. Het kan verkeren. Ik ben weer geheel op mezelf aangewezen. Ik leef in twee werelden, de wereld van het lopen en die van het gewone, van de dagelijkse beslommeringen, die van de stemmingswisselingen, van vrolijkheid en verdriet, van routine en het onverwachte. Nu, vandaag, op dit moment, heeft een gevoel van welbehagen zich van mij meester gemaakt. Ik loop, ik zweet, ik geniet van de wereld om mij heen, ik ben op weg, op weg naar weet ik veel. Mij kan niets gebeuren. Zo ga ik voort, verder weg van 'huis'. Het pad gaat steil omhoog, het hoge duin op, het kan niet anders. Hijgend kom ik op de top, een vergezicht om van te watertanden. Ik blijf er niet bij stilstaan, naar beneden en dan niet het strand op maar naar links het pad volgen. Nu is het vlak, de duinen rechts zijn beduidend lager. Af en toe kan ik er over heen kijken naar de zee, ver weg. Hier zijn de duinen niet hoog, maar wel breed. Ik kijk op mijn 'horloge': acht kilometer. Het wordt toch zo langzamerhand tijd om terug te gaan. Zin om dezelfde weg terug te nemen heb ik niet. Mijn besluit staat vast: ik loop door totdat ik naar links kan afslaan om daarna zo spoedig mogelijk in oostelijke richting te lopen richting uitgangspunt. Na zo'n negen kilometer heb ik de keus om rechtsaf via het strand naar 'huis' te lopen of naar links en maar afwachten hoe ik dan 'thuis' kom. Het wordt linksaf. Ik kijk tegen een berg aan. Steil omhoog, onderweg, terwijl ik stapje voor stapje omhoog worstel, staat een een bord met 'fietsers afstappen, 20 procent'. Geen wonder dat het hart mij in de keel klopt. Boven gekomen, even dat euforische gevoel dat je overvalt als je de Berenloop hebt volbracht. Nu geen douche, geen ontvangst met sportdrank, bouillon en/of water en ook geen muziek. Wel een mooi uitzicht over het (schier)eiland Schouwen. Naar beneden, weer 20 procent, rustig aan, ik moet nog naar huis en hier is geen mens te bekennen. Verderop weer omhoog,

zonsondergang Renesse

maar nu niet zo steil. In de verte het silhouet van een dorpje. Links daarvan een bungalow park. Rechts een natuurgebied met Shetlandpony's, wilde paarden en runderen. Ik heb het duingebied achter mij gelaten, op zeeniveau ga ik verder. Niet Burgh Haamstede in. Voor het dorp kan ik naar links, het bos in. Ach, bos is wel wat veel voor een verzameling bomen en wat struiken. Ik moet het er maar mee doen. Even later kom ik op een open vlakte, kaal. Een natuurgebied in ontwikkeling dat is duidelijk; een afgeplagd land, lage begroeiing, een fiets- voetpad slingert door het gehele gebied, een ven met aan de rand wat riet en een enkele berk en els maakt het beeld kompleet. Ik volg het pad, de wind in de rug, in oostelijke richting. Hopelijk brengt het mij naar Renesse. En inderdaad na een kilometer of vijf zijn er de eerste huizen. Het pad dat ik volg, loopt aan de ene kant langs het dorp Renesse en aan de andere kant langs de rand van het duingebied. Het kon slechter, rechts een enkele bungalow, en links een prachtig duingebied. Zonder moeite loop ik voort, geen enkele neiging om naar het einde te verlangen, geen vermoeidheid. Het loopt gesmeerd. Toch moet ik er een eind aan gaan maken. Dus op zoek naar iets bekends, maar dat is niet eenvoudig in een omgeving die je niet kent. Op gevoel, intuïtie en met een beetje geluk en na een paar keer links en rechts gegaan te zijn, kreeg ik een herkenningspunt in het vizier. Erop af en toen was het een koud kunstje om weer thuis te komen; 16 kilometer heb ik geklokt; zo voelde het niet!

Meeloper    

HINDELOOP

Hindelopen, Hindeloop. Zaterdag 23 mei, 2015

Uitslagen: 16.1km Dennis Schat 1:12:35  21km Bert Rienstra 1:49:00 Dave de Jong 2:42:27

Start van de Hindeloop(346 Bert Rienstra)

ZOMAAR OP EEN DINSDAGAVOND

foto's van Tom Coehoorn

www.thomasvaer.frl

4 MIJL VAN SNEEK

Moederdag 2015, Sneek staat in het teken van de 3^e 4 mijl, ingeschreven en wel gaat de familie naar de binnenstad. Eerst de kids van het team daarna mogen pa en ma, oom en nicht de afstand volbrengen. Een makje wordt het niet ontbering en de strijd met zichzelf. De Dunn runners zijn er klaar voor. Persoonlijke records worden enorm verbeterd, klasse.

Dunn running

Ongetwijfeld zijn er zo vele gezinnen die zo door de stad liepen, laagdrempelig geeft de organisatie aan in de krant. Je ziet vaak dezelfde gezichten bij een loopje maar nu voornamelijk Snekers.  Arjen verzorgt de warming-up terwijl Karin de vlag van de loopgroep bewaakt. Er gaat een grote groep mee naar het Veemarkt terrein, zelf Klein Java is present als bedrijventeam. Terug gekomen heeft iedereen nog voldoende tijd om de blaas te legen en in het start vak te gaan staan. Ik raak in gesprek met diemand over mijn Nike horloge en de trainingen die we hebben gedaan om vandaag de 4 mijl lekker te kunnen lopen. Het breek de spanning een beetje en dood de tijd.

Om 15:00 uur gaan we van start, het is eigenlijk te smal om goed te kunnen starten. De wedstrijdlopers hebben vrij baan echter de meute moet zich aanpassen en goed opletten. De straten zijn deels afgezet maar publiek laat zich niet altijd sturen, zelf kom ik bijna in botsing met iemand die nog net even om het hoekje wil kijken en zo de straat op stapt. Onderweg kan ik nog even iemand stekte wensen en groet wat bekenden langs de route. Het 1^e rondje gaat prima, een slokje water in de stadhuistuin en weer snel verder. Bij de 2^e passage van de Waterpoort staat er nog meer publiek op de route, gelukkig staan de trommelaars nu naast de route, het blijft uitkijken. Het is voortdurend stoepje op en af, verstappen of erger moet voorkomen worden. Nog een klein stukje we gaan linksaf langs het theater we zien de overkant “nog even doorzetten’’  dan lopen wij daar ook. Dat we langs de kerk naar de Markstraat moeten weten we gelukkig maar als je onbekend bent dan merk je dat de route daar niet is afgezet. Er lopen mensen zonder dat ze het doorhebben zomaar op de route, verbeterpuntje lijkt mij. Dan de finish, eindelijk, een tijd om van te dromen en lekker kapot gegaan. We krijgen een flesje sportdrank en een koekje aangereikt tussen het in het finish vak staande publiek, je kunt even geen kant op.

start van de 4 mijl van Sneek

Als je deze 4 mijl wilt vergelijken met bv. Groningen dan is dat niet te doen. In Sneek is bewust gekozen voor deze opzet. Dat er hier en daar zaken zijn de verbeterd kunnen worden blijft altijd.

De deelnemers van de Loopgroep presteerden, zelfs na ’s morgens al een duurloop gelopen te hebben, goed. Na afloop even een terrasje op of een ijsje de mooie hardloop dag is om voordat het weet.

Uitslagen, foto’s en zelfs een mooie film zijn allemaal te vinden op de site van de 4 mijl.

www.4mijlvansneek.nl

De Olympiër. 

ANEKDOTE

Het is 1985.
Er is een instuifwedstrijd bij AAC.
Ik ben dat jaar bezig met een aantal clubgenoten om te trainen voor de 400 mtr. horden.
Hierdoor loop ik ook 200 meter wedstrijden.
Met mijn tijden krap onder de 26 behoor ik echter niet tot de snelste.
Wie tref ik in mijn serie? Arjen Visserman!

Hij is zo een beetje de snelste man die we in die tijd hebben.

Volgens mij was hij bang van mij.
Ik speel het pokerspel, we lopen elkaar voorbij en hij kijkt me indringend aan. Ik kijk terug en laat niks van mijn angst blijken.
Ik vreet hem op met huid en haar.
De start. Ik ga als laatste mijn blok in. Arjen hoor ik puffen. Ik heb baan 6.
Verdorie kan ik niet naar hem toe lopen.
Pang! Na 10 meter loopt hij mij voorbij, ik probeer aan te klampen. Ik zie hem niet meer terug.
Bedankt Arjen. Ik had hem willen bedanken, met de hoop op een revanche.
Ach, wie weet.
Wel een PR. Ik verbeter hem nooit meer.

Hoss Wilstra

TWIRRELOOP

Wijtgaard, Twirreloop woensdag 6 mei 2015

Uitslagen: 15.2km Dave de Jong  1:53:53

Dave vlak voor de Finish

DE VUURTORENLOOP

Over zeemijlen, schipbreukelingen, een vuurtoren, averij, hardlopen en ander ongemak

Hardlopen, 10 zeemijlen, oftewel 18,52 kilometer te gaan. Het kan allemaal op Vlieland. De maritieme associatie zit in een golvend duinlandschap, in het rak van ongemak, in een 'knobbelig' strand en het Vuurboetsduin.

kapitein Willem de Vlamingh van Oost Vlieland(foto D.Marinus)

'Kapitein' Jan Kooistra heet z'n gasten (hardlopers) met luide stem en brede armgebaren hartelijk welkom. Er heerst bedrijvigheid op het festival terrein waar de start en later de finish van de Vuurtorenloop zal plaats vinden. Muziek schalt over de feestelijk aangeklede omgeving. De deelnemers gaan de loods om zich aan te monsteren. De sfeer is ontspannen. Er is nog tijd om zich in alle rust voor te bereiden. Bekenden zoeken elkaar op, wisselen ervaringen en gegevens uit. Vrienden, familie en belangstellenden maken zich op om iedereen een goede reis en behouden vaart te wensen.

In het startvak is het net of iedereen iedereen kent. Sport, hardlopen zeker, verbroedert.

duinovergang met schitterend uitzicht als beloning

We zijn op weg, het gaat nog niet erg snel. Aanvankelijk is de ruimte beperkt. Een paar honderd hardlopers die zo snel als de benen het kunnen dragen naar het einde verlangen, zitten elkaar wat in het vaarwater. Maar tot een aanvaring komt het niet. Iedereen houdt rekening met elkaar. Het is en blijft een wonderlijk fenomeen zo'n hardloopevenement. Je leeft er lang naar toe, je bereidt je terdege voor en als het startsein is gevallen wil je zo snel als maar mogelijk naar het einde.

Na een goede zeemijl gaans is er ruimte genoeg. Wie denkt dat-ie in rustig vaarwater is aangekomen, heeft het faliekant mis. De duinovergang omhoog is nog probleemloos te bedwingen, omlaag kost wat meer moeite. Zand op het beton, oppassen! Na het beton nog een paar meter naar beneden in een zandbak. Op het strand is ook al geen harde ondergrond te vinden. De associatie met een knobbelig zeetje ligt voor de hand. Ik zwalk van links naar rechts op zoek naar wat vastigheid onder de voeten en ik ben niet de enige. Tergend langzaam vorder ik richting het einde van dit 'rak van ongemak'. Met een gevoel van opluchting, met zware benen nader ik de duinovergang om dan welgemoed aan de klim omhoog te beginnen. Dat valt niet mee. Twee passen omhoog en een naar beneden. Het schiet niet op. Ik passeer een paar schipbreukelingen die op handen en voeten omhoog kruipen in de hoop het vege lijf te redden. Ik laat ze aan hun lot over, ik heb genoeg aan mezelf. Eenmaal boven via een smal paadje door de duinen naar de jachthaven.

 

naar de jachthaven

Op de route langs de jachthaven, vervolgens over het dijkje langs het Wad en met de wind in de rug, krijg je alle gelegenheid tot herstel en langzaam maar zeker ziet de wereld er weer wat vrolijker uit. De verschillen in tempo zijn groot. Het veld lopers ligt volledig uit elkaar. Ik loop hier niet voor het eerst en weet dus wat me te wachten staat. Ik neem dan ook alle tijd om me mentaal voor te bereiden op het volgende 'rak van ongemak'; de klim het Vuurboetsduin op. Af en toe werp ik een blik naar rechts omhoog naar de vuurtoren. Het is een baken waar we niet om heen kunnen. Er is geen ontkomen aan. Voordat ik de dijk verlaat neem ik dankbaar een bekertje water in ontvangst, een paar slokken en dan naar rechts om nog geen honderd meter verder met een scherpe bocht naar links de volgende beproeving te lijf te gaan. Het gaat goed, het valt mee denk ik bij mezelf. Ik kijk omhoog. Een meter of twintig hoger worstelt een man in het blauw. Iets hoger nog een paar collega's, zij wandelen, hebben de pijp aan Maarten gegeven. Ik probeer de afstand tot de man in het blauw te overbruggen. Het lijkt te lukken, maar ik moet mijn poging staken. Ik krijg het zwaar. Boven gekomen werp ik nog een blik op het Wad. Deze keer kan het mij nauwelijks bekoren, ik heb genoeg

"ik heb genoeg aan mijzelf"

aan mijzelf. Naar beneden. De man in het blauw loopt op mij uit. Het laat mij onverschillig. Rustig aan, niet vallen. Goed kijken waar je je voeten neer zet. Snel herstel. Bijna beneden gekomen een scherpe bocht naar rechts: vals plat. Het gaat wonderwel, geen vermoeidheid meer. Dat geldt blijkbaar niet voor 'de blauwe man'. Ik nader hem voetje voor voetje. Als ik hem op een enkele meter genaderd ben, nodigt hij me uit om naast hem te komen lopen. Ik voeg de daad bij het woord. Aanvankelijk zwijgzaam lopen we naast elkaar voort. Plotseling uit het niets hoor ik hem zeggen "Jouk". Even later dringt het tot me door dat dat waarschijnlijk zijn naam zal zijn. "Meeloper", is mijn antwoord, waarop hij honderd meter verder "Enkhuizen" eruit perst. "Sneek" kaats ik terug. Als hij na een bocht naar rechts en even later na een naar links het getal "54" tussen ons in gooit, roep ik "70", waarop onmiddellijk en spontaan hardop een vloek uit zijn mond ontsnapt. We vervolgen dan een poosje zwijgzaam naast elkaar en ieder in eigen gedachten verzonken ons pad. Ons gesprek nam daarna een andere wending totdat de man met de hamer hem trof en mij nog even spaarde. Zo kon ik me concentreren op een paar collega's een eind verderop. Het loopt gesmeerd. Ik kijk wat om mij heen: de brem bloeit, het groen van de wilgen struikjes in de berm is nog pril, maar steekt af bij het overwegend groengrijs van de duindoorn. Bij camping De Lange Paal haal ik een enkele lotgenoot in. Een paar wandelaars komen mij tegemoet en groeten terug. Vrolijkheid is troef. Hardlopen is toch leuk. Even later op de Postweg denk ik daar wat genuanceerder over. Wind tegen. Ver weg de jachthaven. Komt ogenschijnlijk niet dichterbij, maar ik moet daar gelukkig ook niet zijn. Ik loop moederziel alleen, een honderd meter voor mij uit de eerste collega's. De wind is hinderlijk aanwezig. Ik worstel, een gevoel van onbehagen bekruipt mij. De man met de hamer doet zijn werk. Was hardlopen daar straks nog leuk, nu is het a hell of a job. Ik moet voort, een andere oplossing is er niet. Alhoewel ....... een fietser komt mij achterop. Wat zou ik nu graag op die fiets willen zitten!

 

naar beneden

De tweede klim het Vuurboetsduin op hangt als een zwaard van Damocles boven het parcours. Ook dat nog. Maar als de wanhoop nabij is, is de redding nabij. Een paar honderd meter schat ik in en dan omhoog. Vraag me niet hoe het kan, maar plotseling hervind ik mijn ritme. Ik voel geen vermoeidheid meer, de pijntjes zijn verdwenen. Welgemoed vervolg ik mijn missie. Linksaf en omhoog, geen gezeur. Het valt mee. Althans, die eerste tientallen meters. Daarna niet meer. Het is nog een heel eind. Wat doe ik hier? Bovenbenen doen pijn, maar er zit nog rek in de kuiten. Stapje terug. Dat gaat beter. Pijn verdwijnt. Ik worstel en kom boven. Een zucht van verlichting. Een enkele toeschouwer. Naar beneden, voorzichtig, bang te vallen. Ik word ingehaald. Dat is niet de bedoeling, maar het gebeurt. Ik krijg de pest in, maar dat helpt niet. Uiteindelijk weer op zeeniveau. Nog even dat klimmetje aan het begin van de Badweg en dan op weg naar de finish. Het geluid van de speaker, gedragen door de wind, dringt tot mij door. Dat zou de burger toch moed moeten geven, maar dat geldt niet voor iedereen. In het zicht van de haven wordt er door een enkeling schipbreuk geleden. Wandelend vervolgen zij hun weg. Ik kan nog lopen, recht de rug, tover een glimlach op mijn gezicht, kijk opgewekt om mij heen en hoop dat niemand merkt dat het mij vandaag moeite heeft gekost.

Meeloper

FJOERRIN MAKKUM

Makkum, Fjoerin, zondag 26 april, 2015

Uitslagen: 5km Aafke Feenstra 21:13  10km Dave de Jong 1:09:05  21km Gerrit Dijkstra 1:42:59

Aafke Feenstra in actie tijdens de Fjoerrin in Makkum

VUURTORENLOOP 2015

Na afloop geeft Tertia aan dat ze normaal nooit een keer dezelfde loop doet maar dat ze na de Vuurtorenloop ernstig twijfelt of ze dat wel vol zal houden. Een mooie loop, een mooie dag met een prettig gezelschap.

groepsfoto deelnemers Vuurtorenloop

Zondag 26 april is Vlieland the “place to be”  als het gaat om een uitdagende maar zware loop nl. de Vuurtorenloop die voor de derde keer werd georganiseerd door sv Friesland. Van Loopgroep Sneek / IJlst gaan er 18 liefhebbers de strijd aan met zichzelf, elkaar en de elementen, trainer Arjen zorgt voor de warming-up en de geestelijke ondersteuning. Meeloper had op het blog al verteld hoe zwaar het zou kunnen zijn vooral als het weer niet mee werkt. Ook deze keer was het ’s morgens nat maar gelukkig klaarde het later op en kon er onder goede weersomstandigheden gelopen worden.

De boot van 08:45 uur zit aardig vol, we gaan met elkaar naar de familie ruimte beneden. Onder het genot van een kop koffie wordt er gezellig gekletst en in een mum zijn we op Vlieland. Eerst de startnummers ophalen en daarna nog even rondlopen door het dorp een nog een extra bakje koffie nuttigen. Arjen verzorgt eerst de warming-up van de 10 zeemijl , zij starten iets eerder dan de 5 zeemijl lopers. Vlak voordat we starten geeft Jan Kooistra nog even door dat we niet het hele stuk over het strand kunnen, vanwege hoog water, maar dat we een pittig stuk duin over moeten.

pittig stuk duin

We mogen weg van Jan Kooistra en ieder zoekt het juiste ritme, door het steeds op en neer en toch de smalle stukjes in het begin duurt het zoeken iets langer dan ik eigenlijk zou willen. Toch gaat het best lekker en groeten we elkaar als de ene de andere van de loopgroep inhaalt. Ieder voor zich en zo gaan we het strand op, inderdaad hoog water en het is lastig om een hard stukje strand te vinden. Ik kies er met meerdere lopers voor om zo dicht mogelijk langs het water te lopen met als gevolg natte voeten, het zij zo.

Tertia langs de waddenkust

Dan het strand af klimmend het duin op door los zand en boven aangekomen is het een klein stukje op en neer door een prachtig stukje natuur. Janke vd Schaaf staat boven weer mooie foto’s te maken vervolgens langs de jachthaven naar het dorp. Langs de waddenzeekust staat verzorging en al lopend is het elke keer weer een truc speciaal om iets binnen te krijgen. Daar staat de vuurtoren, naar boven dus. Met kleine pasjes het pad op en naar beneden laten we ons lekker gaan. De 10 zeemijl route gaat hier 2x overheen wij voor de 5 zeemijl maar 1x en ik vond dat niet erg. De Menamer feintjes blazen ons links af met hun vrolijke muziek. Ik wordt ingehaald door een loper die de 10 zeemijl meedoet, hij claimt de weg ik moet aan de kant zegt hij. Op mijn vraag waarom hij meer recht op ruimte heeft dan de lopers in ons groepje geeft hij aan dat langzame lopers rechts moeten houden. Prima als je iemand wil inhalen en dat aangeeft maar ruimte opeisen ging mij te ver, jammer maar blijkbaar dom geboren. Nog een stukje door het bos en dan rechtsaf, Jan Kooistra hoor je al van ver de namen afroepen, een aantal van de loopgroep zijn al binnen.

Menamer Feintjes

De finish is gehaald en ik krijg de medaille omgehangen eet een stukje banaan en neem wat te drinken en wacht op de rest van de loopgroep. Een voldaan gevoel overstemt de vermoeide benen, wat een mooie loop is dit.

Als iedereen binnen is wordt er gedoucht en gaan we met elkaar naar het dorp en duiken “Gestrand” in waar ook de “Zeezichters” iets later aansluiten. Er wordt gezellig nagepraat onder het genot van een hapje en een sapje. Om 17 uur varen we weer teug naar Harlingen in een overvolle boot waar helaas niet voor iedereen een stoel beschikbaar was.

Als we later de uitslagen bekijken blijkt dat Gerke in zijn categorie als 2^e is geëindigd en Alex als 3^e, helaas geen beker beschikbaar geeft de organisatie aan als daar naar gevraagd wordt. Ook de anderen presteren goed waaruit blijkt, zoals Arjen op Facebook aangaf, dat het trainen op hartslag de laatste 2 maanden nu al resultaat oplevert. Nog een paar weken tot de ½ Mar-athon dus dat zit wel goed.

In gesprek met: De gesprekken die ik doorgaansvoer met mijn lichaam, en daar goed naar luisterend, zijn de laatste tijd prettige gesprekken. Door tevreden te zijn met iets minder en niet meer te denken wat er allemaal mis kan gaan loop ik lekkerder dan ooit. De kreet luisteren naar je lichaam en na een inspanning voldoende rust en eventueel actieve rust te pakken is iets wat voor mij goed werkt.

Volgend jaar maar weer samen op stap naar Vlieland?

De Olympiër.

Hieronder de uitslagen per afstand.

5 zeemijlen	Tijd	10 zeemijlen	Tijd
Alex de Block,	51:14	Jorrit Berstra	1:20:56
Hieke Osinga	53:33	Dennis Schat	1:27:08
Durk Brouwer	53:34	Hans Jan Jasper	1:30:24
Richtsje Samplonius	53:37	Gerke Gerritsma	1:36:00
Sanne Pelsma	54:24	Frank Klasen	1:41:24
Titia Brouwer	1:02:58	Maurice Tax	1:44:37
Anja van Wieren	1:04:05	Tertia Wassenaar	1:49:17
Ciska Kuiper	1:05:18	Grietsje Valkema	1:39:18
Tialda Brouwer	1:05:35
Sjouke Miedema	56:34