Trainen

Loopgroep Sneek traint op de dinsdagavond 19:30-20:45, donderdagochtend 09:00-10:15, donderdagavond 19:30-20:45, zaterdagochtend 09:30-10:45, locatie Zeilsoos-Sneeker Jachthaven. Zondagochtend, clinictrainingen.

Loopgroep IJlst traint op de woensdagavond 19:30-20:45, locatie Sporthal Utherne.

Proeftraining of informatie: rnwths@gmail.com

woensdag 6 juli 2016

IK LOOP IN .......... ARANJUEZ

Over een wereldstad, fysieke en geestelijke vermoeidheid en voldoening ........

Vijftig kilometer ten zuiden van Madrid ligt Aranjuez, een middelgrote stad. Door ons verkozen, althans de camping, vanwege de gunstige trein verbinding met Spanjes hoofdstad. Het was ons in alle toonaarden afgeraden om zelf met de auto de stad in te gaan, van daar. Nu moet ik wel vaststellen dat we gisteren zonder kleerscheuren ons met auto en caravan en vrij geruisloos, gemakkelijk en veilig, zonder getoeter en/of opgestoken middelvinger van Spaanse en andere weggebruikers, een weg gebaand hebben door het verkeer. Sophia, van onze Tom Tom, was duidelijk, gaf ruim van te voren aan of we straks links of rechts moesten afbuigen en in welke baan we het beste onze weg zouden kunnen vervolgen. We startten op rondweg M50, de buitenste, en kwamen via de M40 als het ware vanzelf op de binnenste ring, de M30, om uiteindelijk onder de een en over de ander na ruim drie kwartier de stad te kunnen verlaten. Neen, dan is Parijs toch wel heel wat anders.

Aranjuez Royal palace
We komen in Aranjuez op de camping aan. Onderweg, een drie honderd kilometer lang, geen Nederlandse camper of caravan gezien. Maar op de camping lijkt het wel of we ergens in ons eigen land zijn en dat er een handjevol buitenlanders voor wat aanvulling zorgt. We doen het er maar mee.
De volgende dag met de trein naar Madrid. Vijftig kilometer verder, negen stops en bijna een uurtje later stappen we midden in het centrum van Madrid uit. En dat voor €16, nee geen enkeltje, maar een retourtje! We mengen ons tussen de vele, vele toeristen, worden lastig gevallen door verkopers van prullaria, aangeklampt door allerlei 'artiesten' die doodstil staand, hangend of liggend hun kunsten vertonen en ons gehoor wordt op de proef gesteld door de vele straatmuzikanten. Dan zijn er de vele bedelaars die ons medelijden proberen aan te wakkeren, een enkeling zwaar gehandicapt, anderen ogenschijnlijk gezond van lijf en leden. De laatsten worden regelmatig en veelvuldig door de ontelbare politiemensen vriendelijk gemaand ergens anders hun heil te gaan zoeken. Taxi's scheuren door de straten, gillende sirenes van politie, brandweer en ambulance maken het beeld van een wereldstad kompleet. Opvallend is, ondanks die ogenschijnlijke chaos, dat overstekende voetgangers, of het Spanjaarden of toeristen zijn, door het voortrazende verkeer worden ontzien. Er wordt voorbeeldig gestopt. Af en toe een fietser en iets vaker een scooter slalommen door het verkeer. We wandelen door het oude centrum, nemen deel aan een bustoer langs de hoogtepunten van de stad, mengen ons tussen de Spanjaarden op een terrasje. Kijken tersluiks om ons heen wat de autochtonen nuttigen en plaatsen onze bestelling bij een vriendelijke ober die ons in gebrekkig Engels, vloeiend Spaans en met vele gebaren duidelijk probeert te maken wat het beste en het lekkerste is en wat we beslist moeten proberen. We volgen zijn raad op en verlaten uiteindelijk tevreden het terrasje om de terugreis te aanvaarden. De tijd vliegt voorbij en de dag ook. Hardlopen kan vermoeiend zijn, maar een dagje in een wereldstad doet daar niet voor onder.

Aranjuez Royal gardens
De volgende morgen, na een douche, ontbijt en koffie neem ik een kloek besluit. Loopkledij en
-schoenen komen te voorschijn. Dan ga ik welgemoed op pad. Ik ben nog geen honderd meter verwijderd van de camping of ik heb al spijt als haren op mijn hoofd. De vermoeidheid van de dag ervoor zit me nog letterlijk en figuurlijk in de benen. Ach, dat gevoel kent toch iedere loper wel. In het begin, de eerste kilometer kost het moeite, maar de hoop dat naarmate je vordert, het lopen gemakkelijker gaat, soms zelfs als vanouds. Dat speelt mij ook door het hoofd. De omgeving is mij volstrekt onbekend en ik zou daar aan toe willen geheel vreemd. Vanuit de camping kan ik niet anders dan een kleine 200 meter een kant op om vervolgens of links- of rechtsaf te slaan. Nu leidt de weg links naar de stad, niet erg aantrekkelijk. Dus maar rechtsaf. Nauwelijks op de ingeslagen weg word ik overvallen door een gevoel van moedeloosheid. Het zijn nu niet de benen die niet soepel mee willen doen, maar recht vooruit kijkend zie ik een kaarsrechte weg waar geen eind aan lijkt te komen. Ook de geest laat het afweten. Ik overweeg om te keren, terug naar de veilige haven die camping heet. Maar dat wordt me toch wel wat al te gortig. Zowel links als rechts staan langs de weg om de tien meter prachtige bomen, platanen. Zij brengen schaduw en dat is welkom. Achter de bomen liggen akkers. Verder is er niks dat voor enige afleiding kan zorgen. Ik tel de bomen om de gedachten wat te verzetten, maar binnen de kortste keren ben ik de tel kwijt. Ik probeer het met tempo wisselingen. Ook dat helpt weinig of niets om de 'ellende' te verzachten, dan wel te overwinnen. Ik denk aan de caravan, waar het goed toeven is met een boek en een kop koffie. Twijfel. Ik loop door. Dan ontwaar ik heel in de verte een lotgenoot. Misschien kan die me helpen. Ik kijk of ik de afstand  tussen hem/haar kan verkleinen. Even lijkt het te lukken. Ik realiseer me dat de wens de vader van de gedachte kan zijn. Als die verre collega na verloop van tijd plotseling is verdwenen wrijf ik mij in de ogen. Een fata morgana? Is het zorgelijk?
Dan verschijnt er plotseling vanuit het niets een heel eind verder een fietser. Ik weet het zeker. Hij/zij komt snel dichterbij. We passeren elkaar groetend. Ik loop nog steeds en door ook. Dan begrijp ik waarom de loper zo plotseling is verdwenen en de fietser uit het niets te voorschijn is gekomen. Er is een pad naar links, smal, feitelijk aan het oog onttrokken door struikgewas.
Ik vind het welletjes en keer terug in de vaste overtuiging dat ik zo vlug mogelijk naar de camping wil. Maar naarmate ik dichterbij kom, slaat de twijfel toe. Heb ik voor die enkele kilometers ploeteren al die moeite gedaan? Nog een honderd meter, dan naar links en dan nog 200 meter............ Zal ik wel, zal ik niet. Ik tel de bomen, bij een oneven aantal tot de afslag naar de camping, ga ik naar 'huis'. Negen, tien ........ Een collega loper dient zich aan, komend vanaf de camping. Hij slaat links af. Mijn besluit staat vast: ik volg hem op eerbiedwaardige afstand. Hij, ik, wij komen bij de rivier. In eens realiseer ik me dat er een loopbrug over de rivier is. Terwijl hij voor mij uit en recht door loopt, neem ik de brug. Aan de andere zijde ontvouwt zich een park. Naar later blijkt een groot park met vele lanen en paden die kris kras perken met bloemen, grote rechthoeken met fruitbomen, grasvelden, percelen met struiken doorsnijden. Blijkbaar is de omgeving een bron van inspiratie voor mij. Ik voel geen pijn, de afwisseling in de omgeving werkt louterend. Ik knoop er zo maar een paar kilometers in een goed humeur aan vast. Op weg naar huis stel ik tevreden vast dat het lopen voldoening schenkt.

Wordt vervolgd


Geen opmerkingen:

Een reactie posten