Trainen

Loopgroep Sneek traint op de dinsdagavond 19:30-20:45, donderdagochtend 09:00-10:15, donderdagavond 19:30-20:45, zaterdagochtend 09:30-10:45, locatie Zeilsoos-Sneeker Jachthaven. Zondagochtend, clinictrainingen.

Loopgroep IJlst traint op de woensdagavond 19:30-20:45, locatie Sporthal Utherne.

Proeftraining of informatie: rnwths@gmail.com

vrijdag 23 juni 2017

EINDSTATION MARTINIPLEIN

Vanaf 12 maart was de loopgroep elke zondagmorgen onderweg om op 24 juni uiteindelijk lekker te finishen op het Martiniplein in Sneek. In de maanden tussen de clinics van de Berenloop en de mar-athon werden er een aantal zondagen ook nog een paar loopjes georganiseerd. Houd je erbij immers.
Zoals al vaker gezegd is de reis welke we met elkaar hebben afgelegd het leukste geweest. Waar er
zondag 12 maart de eerste clinictraining
in 1e instantie maar een enkeling de hele marathon ging lopen werd het groepje steeds groter gedurende de reis. De groep voor de halve was groter en trainde eerst als beginnende en als gevorderde halve marathon loper, later werd het samengevoegd als 1 groep. Ook de hardlopers die wilden trainen voor de 10 km van Loop Leeuwarden liepen elke keer een eigen route. De starts waren weer vanaf diverse plaatsen waar zoveel mogelijk de routes samengevoegd werden om het ook voor de begeleiding makkelijker te maken.
genieten van de mooie routes
Tijdens de trainingen door onze mooie provincie was er onderweg steeds genoeg ruimte om eens met elkaar van gedachten te wisselen over het leven. Gezamenlijke passies werden besproken en ideeën werden uitgewisseld ook de persoonlijke beslommeringen werden gedeeld met soms verassende reacties. Een enkeling kwam erachter dat het lange duurloopje toch geen voldoening gaf en koos voor de 21 km op 24 juni, overschrijven dus. Verstandige keuze.
mooie provincie
Zelf liep ik de route van de beginnende 21K groep mee tot de ultieme test op Texel, daarna kon ik mooi de kortere route meelopen en begeleiden. Dat begeleiden een apart tak van sport is werd bewezen toen we in Nijland voor de lange afstand weg gingen in de hitte van de vroege zondagmorgen. Alternatieven genoeg maar men koos allemaal voor de langste route en dat was soms best lastig. De vers water fiets ontbrak deze keer en er werd goed gebruik van gemaakt. Dat er ook mensen waren die vroeger weggingen maar later terug kwamen mocht de pret niet drukken. Bij de 42 K groep fietste Janet mee en was Gerrit in de auto back-up met water en terug rijden van gestrande deelnemers. 
voor een euro naar Barcelona!
Als je hardloopt is er dus ook iemand die langzaam loopt.

Als er niemand achteraan loopt kan er ook niemand vooraan lopen.


Als je altijd in de juiste zone loopt kom je verder.

Als je op tijd start geniet je meer.

Als je bent in het hier en nu leer je jezelf pas kennen.

Als je blijft volharden in moeten gaat het ten koste van je plezier.

Als je niet wilt praten onderweg is afstand nemen het beste devies.

nog twee kilometer
Het was weer leuk om mee te maken als loper maar zeker ook als begeleider je ziet de deelnemers groeien en vertrouwen krijgen om de afstand en inspanning aan te kunnen.

De Olympiër.

maandag 12 juni 2017

IK LOOP IN............STEIERMARK

Het is dinsdag, in Sneek Loopgroep avond, maar ik ben in Oostenrijk, in Steiermark. De camping ligt aan de Putterersee; een klein meertje waar het goed toeven is volgens de folders. Het klopt, de omgeving is prachtig en het uitzicht eveneens. Het dichtst bijzijnde dorp (Aigen) ligt op ongeveer 500 meter van de camping, aan de andere kant van het

Putterersee
meertje. Het is bewolkt en fris voor de tijd van het jaar; zeg maar gewoon koud. Af en toe een klein beetje regen, niet de moeite waard eigenlijk, ware het niet dat het voelt als ijsregen. Het wordt tijd voor weer eens wat (hard)lopen, het is tenslotte al weer bijna een week geleden.

Ik heb een topografische kaart van de omgeving met een grote verscheidenheid aan wandel- en fietspaden. Na enig wikken en wegen staat mijn besluit vast; vanaf de camping neem ik de route van een kilometer of 10 met een hoogte verschil van maximaal 200 meter. Welgemoed ga ik op pad. Het gaat direct van dik-hout-zaagt-men-planken steil omhoog. Dus kalm aan, kleine pasjes, tenslotte moet ik nog 'warming uppen', of te wel mezelf

Verscheidenheid aan wandel - en fietspaden
opwarmen. Iedere associatie met elke andere bezigheid gaat in dit geval niet op. Mijn hartslag loopt snel op, de benen doen hun best, het gehijg kan de behoefte aan zuurstof niet bijhouden. En juist op het moment dat ik het hoogtepunt  nader en besluit om maar te gaan wandelen is het hellingpercentage tot vrijwel nul gereduceerd. Ik kom op adem, maar de volgende helling dient zich al weer aan; zo te zien wat minder steil dan daar net. Ik neem de tijd, kijk wat om mij heen, geniet van het uitzicht links van mij en jog naar boven. Het opwarmen is inmiddels volledig geslaagd. De benen voelen goed, de kuiten houden het en aan de  behoefte aan zuurstof wordt door een gecontroleerde ademhaling voldaan. Ik voel me dan ook de koning-te-rijk. Maar hoogmoed komt ten val.

Het pad loopt weliswaar geleidelijk omhoog, waardoor ik de illusie heb dat ik dit zo wel uren vol kan houden, maar ik heb buiten de waard gerekend. Als ik de bocht om kom, sta ik oog in oog met een steile helling die ogenschijnlijk rechtstreeks de hemel in gaat. Ik doe nog een vermetele poging, iets wat op hardlopen lijkt, maar als het hart mij in de keel slaat, het zweet mij aan alle kanten uitbreekt en de voeten onvoldoende houvast vinden, staat mijn besluit vast. Dit is voor een gewone sterveling niet te doen. Ik probeer nog wat naar boven te wandelen om zodoende de moed er in te houden, maar het mocht niet baten. Een kloek besluit en de wereld ziet er op eens heel wat zonniger uit. Ik probeer, zo goed en zo kwaad

Zonsondergang Putterersee
als het gaat in een redelijk tempo de weg terug te bewandelen. Eenmaal op de hoogte van de camping neem ik het pad dat met een maximum aan hoogte verschil van 20 meter voor een vakantieganger uit de lage landen goed te doen is. De eerste kilometer moet ik nog bijkomen van alle lichamelijke inspanning en van de nederlaag in psychologische zin dat die dooie berg niet te bedwingen was. Maar eenmaal verzoend met het lot dat de route letterlijk en figuurlijk te hoog gegrepen was, loop ik vrolijk fluitend en genietend van de glooiende weilanden, waarop een handjevol koevolk zich te goed doet aan het malse voorjaarsgras, voor het vaderland weg. Af en toe daalt er uit het wolkendek een spatje regen. Niet echt hinderlijk en slechts van korte duur. De enige zorg die ik heb is dat ik ook nog een keer 'huiswaarts' moet en het liefst in een redelijk hardloop tempo. Tenslotte is dit pas de derde

Camping aan Putterersee
keer dat ik weer loop na mijn blessure. Maar het pad voert mij nog steeds verder weg van de camping. Dan wanneer ik overweeg dezelfde route terug te nemen, kom ik bij een mogelijkheid linksaf te slaan. Ik heb geen keus en voor mijn gevoel loop ik nu in ieder geval niet verder weg van de camping. Een ander uitzicht; in de verte, hoog tegen de berg, aan een nederzetting, dwz een paar huizen, een kerktoren, wat schuurtjes en een weggetje dat slingerend omhoog gaat dat ongetwijfeld uitkomt in het piepkleine dorpje. Het wolkendek breekt wat open en de zon laat zich af en toe even gelden. Dat voelt aangenaam. Ik loop. Het pad klimt wat omhoog. Naar links heb ik geen uitzicht meer. Maar op de top ontwaar ik de camping. Ik schat dat die hemelsbreed niet meer dan een kilometer weg is. Hup, naar beneden, slingerend, niet ik, maar het pad. Beneden aan gekomen leidt m'n route met enkele grote omwegen naar de camping en met een voldaan gevoel neem ik weer deel aan het dagelijks camping leven en alles wat daar bij hoort.



Meeloper